4 ئو اَ بیس ئو چوار ریشاَسبیَ ئو اَ چوار موجود زِنیَ وَه رُیا کَتِن اَر زَمی ئو خدائونی عَبادت کِرد گه نیشتوئی اَررُی تخت، ئو موئِتو: «آمین. هَلِلویاه!»
ئو تیَلیمو دَن تاگَه کُل چیئَلی گه فِربونمئون داینونَ، بارنَ جا. اِسگَه مِه کُلِ روژی تاگَه آخِر ایی دنیا هامَ گَرد هُمَه!»
ئو ایمَل اِنتحو نِهَه، بلکِم اژ اَ شریرَ آزادمو کَ. اَرِیَگه پاتِشائی ئو قدِرت ئو جِلال، تا ابد هِن تونَ. آمین»
اَرّ هُنَ ناو، اَرّ تو وَه روحِ ووژِت شگِر خدا بِهِین، چطور کسی گه اژ ایی چیئِلَ خَوَر نِری وَه شگِر کِردِنِت بوشی، آمین؟ وخدی گه نِمَذانی چه موشین!
اَسَه یَکی اژ اَ چوار موجود زِنیَ، هفت جُم طِلا پِر اژ خَضو خدای گه تا ابدالآباد زِنیَ، داءَ اَ هفت فریشدَه.
دُما اَوَه، دَنگمی شنَفت اِجور قارَه جیَمیَت کَلِنگی اِنوم آسمو، گه موئِتو: «هَلِلویاه! نجاد ئو جِلال ئو قدِرت هِن خداءِ ایمِئَه،
ئو گِلیتِر وِتو: «هَلِلویاه! تا ابدالآباد دوی اَژی هیزَمَگِرِتی.»
اَسَه دَنگی اِجور قارَه جیَمیَت کَلِنگمی شنَفت، اِجور هوفَه آوَل فِرَه، ئو اِجور دَنگ کَلِنگ گِرِمهُرَل، گه موئِتی: «هَلِلویاه! اَرِیَگه خداون خداءِ ایمَه، اَ قادر مطلقَ، سِلطنتَ مِهِه.
ئو اَ چوار موجود زِنیَ وِتو: «آمین»، ئو اَ ریشاَسبیِلَ وَه رُیا کَتن اَر زَمی ئو عَبادتو کِرد.