3 ئو گِلیتِر وِتو: «هَلِلویاه! تا ابدالآباد دوی اَژی هیزَمَگِرِتی.»
ئو هَمیش، شیَرَل سُدوم ئو عَمورَه ئو شیَرَل اَ هِناسَ، گه اِجور اونَل بیعصمتیو کِرد ئو چِنَ دُم شَوَتَلی گه اَرِه لار طبیعی نیِن، ئو وَه کَتِن اِنوم مِجازات آگِر ابدی بینَ عبرتی اَرِه ایمَه.
ئو دوی عذاو اونَل تا ابدَ مَچوءَ بِلِنگ. کسَلی گه اَ جونور وَشیَ ئو مِجسمِهِه عَبادتَ مَهَن ئو هر کی گه مَچوءِ گِرد نشونَه نُم او، نه اِ شو سِتارونَ مَگِری ئو نه اِ روژ.»
ئو هَریَگه دوی سُتِنو دی، قارونو: «کُمی شیَر اِجور ایی شیَر کَلِنگَ بیَ؟»
ئو پاتِشائَل زَمی گه زِنهائونَ گَرد کِرد ئو وَهگَرد او اِ تجمِلات زِنِهیو کِرد، وخدی دوی سُتِنی بوئینِن، مَگیرِنی اَرِه ئو مَنیشِن اَرِه لورَلورَ مَهَنی.
دُما اَوَه، دَنگمی شنَفت اِجور قارَه جیَمیَت کَلِنگی اِنوم آسمو، گه موئِتو: «هَلِلویاه! نجاد ئو جِلال ئو قدِرت هِن خداءِ ایمِئَه،
ئو اَ بیس ئو چوار ریشاَسبیَ ئو اَ چوار موجود زِنیَ وَه رُیا کَتِن اَر زَمی ئو خدائونی عَبادت کِرد گه نیشتوئی اَررُی تخت، ئو موئِتو: «آمین. هَلِلویاه!»