8 اَژونَسَ بِلائَلی، یِه روژَ مانیَ سراِرا، بِلا مرگ ئو چَمَر ئو قیَطی. ئو اِنوم آگِرَ مَسُزی. اَرِیَگه خداون، خدای گه داوریَ مِهِیتی اَری، قادرَ.»
یانی ایمَه میا خداون باریمِ سر خیرَت؟ یانی اژ او زوردارتِریم؟
ئو موئِتو: «شگِرتَ مِهِیم اِاِ خداون، خداءِ قادرِ مطلق، گه هِین ئو بین. اَرِیَگه تو قدِرت کَلِنگ ووژِت گِرتِتَسِ دس، ئو بِنیا حکِمرونیِت ناءَ.
ئو اَ دیَه شاخ ئو اَ جونور وَشیتَ گه دی، اژ اَ ژَن خِراوَ بیزارَ موئن. اونَل تَنیا مِیلِنی ئو لُتِاِفلیس وِلَ مَهَنی ئو گوشدَ میرِنی ئو اِنوم آگِرَ مَسُزِنِنی.
ئو اَ ژَنتَ گه دی هَراَ شیَر کَلِنگَسَ گه اَر پاتِشائَل زَمی سِلطنتَ مِهِه.»
اَرِیَگه وَه ساتی کُل ثرودِت چیَ وااِرا.» ئو کُل ناخدائَل کَشتی ئو کُل کسَلی گه وَه کَشتی سفرَ مَهَن، ئو مَلاوِنَل ئو کسَلی گه کارو ها دریااِر، هوسیانَ دویرا.
ئو خاکو رِشون اَرسر ووژوناِرا ئو مَگیریان ئو مُووَئونَ ماوِرد ئو مَقارونو: «هِرّو، هِرّو! اَرِه شیَر کَلِنگ، شیَری گه کسَلی گه اِنوم دریا کَشتیو داشد کُل اژ ثرود او دولَمَنا بینَ، اِسگَه وَه ساتی رِمیاءَ هُار!
ئو گِلیتِر وِتو: «هَلِلویاه! تا ابدالآباد دوی اَژی هیزَمَگِرِتی.»