14 هَمیش اونِلَ موشِن: «اَ میوَه گه گیونتِ تَما بیتی، اژ کیست اِرچی. کُل زرقِبرق ئو شوکتِت چیَسَ وااِرا، ئو هرگِس نِماریونَ دس.»
اَرّ نه، اَنی چینو چَه بوئینینو؟ چینو پیای بوئینینو گه کِراس نرم هایتیِ وَر؟ اونَلی گه کِراسَل نرمَ مَهَنِ وَر هانِ کاخَل پاتِشائَلاِر.
مِنتائای خدا وِتون: ”اِاِ نایو! هَر ایمشو گیونتَ مَسینِم. اِسَه اَ چیئِلَ گه جیَمِت داءَ ماوَ هِن کی؟“
مِنتائای ابراهیم جوواوا داتی: ”اِاِ رولَه، بارَ ویرِت گه اِنوم زِنِهیت، چیئَل خوتی داشد، ئو چیئَل گَن بیَ نَصُی ایلعازَر. اِسگَه او اَر ایرَه ها آسائشتاِر ئو تو هاینِ عذاواِر.
اِسَه، ایی چیئِلَ اتفاق کَت تاگَه اَرِه ایمَه عبرتی بو تا ایمِهیش اِجور اونَ وَه تَما گَنی نوئیمو.
هُمَه اِ تَمارزو چیئی کینو ئو نِرینو، اِسَه آمَ مَکُشینو. طَما دیرینو، مِنتائای نِمَتونینو وَه دس بارینو، اِسَه وَهگَرد یَک قی ئو مِرافَه مِهِینو. هُمَه نِرینو اَرِیَگه اژ خداتو نِمِ.
دارچین ئو آلَت ئو بِخور ئو مُر ئو ژوئی؛ شِراو ئو روین زِتون ئو آرد خو ئو گَنِمو؛ گائَل ئو دونیائَل، اَسبَل ئو دریشگَهلو؛ خُلُمَل یانی گیو آمَل.
تاجرَل ایی چیئِلَ گه اژ اَ شیَرَ دولَمَنا موئیان، اژ ترس عذاوی گه اوءَ مَکیشی موسِنِ دویرا ئو مَگیرِن ئو وَه دَنگ کَلِنگ لورَلورَ مَهَن ئو