12 «اَ دیَه شاختَ گه دی، دیَه پاتِشان گه هَنی نَرسینَسَ سِلطنت، مِنتائای میا اِجور پاتِشا اَرِه یِه سات وَهگَرد اَ جونور وَشیَ قدِرتواختیار بِگِرنَ دس.
اَسَه وِتونئونِم: «تو باس هَنی اِبارَه قومَل ئو ملتَل ئو زوئونَل ئو پاتِشائَل فِرِه نبوّت بِهِین.»
اَسَه نشونهیتِر اِنوم آسمو دیارا داتی: اُژدها سوئر ئو کَلِنگی گه هفت سر ئو دیَه شاخ داشدی، ئو هفت تاج اَرنوم سِرَل بیتی.
اَسَه دیم یِه جونور وَشی اژ دریا ماءَ دِریر. دیَه شاخ داشدی ئو هفت سر، وَهگَرد دیَه تاج اَر شاخَلی؛ ئو اَرنوم هر سر اَژینی نُم کِفِرداری نُیسیائی.
ئو اَ دیَه شاخ ئو اَ جونور وَشیتَ گه دی، اژ اَ ژَن خِراوَ بیزارَ موئن. اونَل تَنیا مِیلِنی ئو لُتِاِفلیس وِلَ مَهَنی ئو گوشدَ میرِنی ئو اِنوم آگِرَ مَسُزِنِنی.
اژ ترس عذاوی گه اوءَ مَکیشی موسِنِ دویرا ئو موشِن: «هِرّو، هِرّو! اِاِ شیَر کَلِنگ، اِاِ بابِل، اِاِ شیَر زوردار! اَرِیَگه وَه ساتی داوری اَر تو هات!»
اَرِیَگه وَه ساتی کُل ثرودِت چیَ وااِرا.» ئو کُل ناخدائَل کَشتی ئو کُل کسَلی گه وَه کَشتی سفرَ مَهَن، ئو مَلاوِنَل ئو کسَلی گه کارو ها دریااِر، هوسیانَ دویرا.
ئو خاکو رِشون اَرسر ووژوناِرا ئو مَگیریان ئو مُووَئونَ ماوِرد ئو مَقارونو: «هِرّو، هِرّو! اَرِه شیَر کَلِنگ، شیَری گه کسَلی گه اِنوم دریا کَشتیو داشد کُل اژ ثرود او دولَمَنا بینَ، اِسگَه وَه ساتی رِمیاءَ هُار!