5 اَسَه شنَفتِم گه فریشدِهی گه صِلا آوَل هایتیَ دَسا، موشی: «اِاِ قدوس، تو عادلین، تو گه هِین ئو بین، اَرِیَگه تو ایی مِجازاتَلتَ آوِرد،
«اِ باوَه صالح، دنیا تو نِمَشتاسی، مِنتائای مِه تونَ مَشتاسِم، ئو یوئنَ فیَمینَ گه تو مِنِت کِلکِردیَ.
مِنتائای تو وَه خاطر یَگه اِژیر نِمَچین ئو یَگه دلِت نِمِیتی توئَه بِهِین، خَضو اَرِه ووژِت، اَرِه روژ خَضو اَمارَ مِهِین، اَ روژَ گه داوری عادلونَه خدا اِنوم آشگارا ماوتی.
مِنتائای اَرّ نادُریسی ایمَه دُریسی خدا ویشتِر آشگارا مِهِه، چَه باس بوشیم؟ مَر خدا وخدی گه خَضوءَ ماریَ سرمو ظالمَ؟ اِجور اِنسو قصَه مَهَم.
اژ یوحنا، وَه هفت کلیسای گه هان اِنوم هیال آسیااِر: فیضوسِلامتی اژ جونِم او گه هَس ئو بی ئو مای اَر هُمَه بو ئو اژ جونِم هفت روحی گه هان اَرتَک تخت پاتِشائی او،
خداون، خدا موشی: «مِنِم ’الف‘، مِنِم ’ی‘؛ مِنِم اَوَه گه هَس ئو بی ئو مای، اَ قادر مطلقَ.»
ئو موئِتو: «شگِرتَ مِهِیم اِاِ خداون، خداءِ قادرِ مطلق، گه هِین ئو بین. اَرِیَگه تو قدِرت کَلِنگ ووژِت گِرتِتَسِ دس، ئو بِنیا حکِمرونیِت ناءَ.
فریشدَه سِئِمینِهَه جُم ووژ رِشونی اَررُی رووئَل ئو کیَنیَل آو، ئو اونَل بینَ خوین.
ئو شنَفتِم قُرونیگاءَ موشی: «اَاَ، اِاِ خداون خداءِ قادرِ مطلق، داوریَل تو حخ ئو عدلَ.»
اَرِیَگه داوریَلی حخَ ئو راسَ. اَرِیَگه اَر اَ ژَن خِراو کَلِنگَ داوری کِردیِ گه زمین وَه بیعصمتیَل ووژ فاسد کِردی، ئو خدا تقاص خوین خادمَل ووژ، اژ او سَنیِ.»
ئو اَ چوار موجود زِنیَ هر کُم شَش بال دیرِن، ئو دورادورو ئو نومو پِر اژ چیَمَ، ئو شو ئو روژ یِمِجوءَ موشِن: «قدوس، قدوس، قدوسَ خداون، خداءِ قادر مطلق، او گه بی ئو هَس ئو مای.»
اونَل وَه دَنگ کَلِنگَ مَقارونو: «اِاِ خداونِ قادر، اِاِ قدوس ئو حخ، تا کِ داوری نِمِهِین ئو تقاص خوین ایمَه اژ مردِم رُی زَمی نِمَسینین؟»