7 اَسَه یَکی اژ اَ چوار موجود زِنیَ، هفت جُم طِلا پِر اژ خَضو خدای گه تا ابدالآباد زِنیَ، داءَ اَ هفت فریشدَه.
اَرِیَگه اونَل ووژو اژ یَگه چطور وَه گرمی چینونَسِ گِرد ایمَه اَرِنمونَ موشِن ئو اژ یَگه چطور بِتَلتو ناءِ لا ئو گِلتوناهُارد ویرِ خدا تاگَه خِلمت اژ خداءِ حخیخی ئو زِنی بِهِینو.
مِه گه زِنیئِم. مِه مِردِم، ئو سِیل کَ اَرِه همیشَه زِنیئِم، ئو کِلیلَل مرگ ئو دنیا مِردیَل ها دس مِنا.
ئو قسم هُاردیَ او گه تا ابدالآباد زِنیَ ئو آسمون ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو زمین ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو دریا ئو هر چیئی گه هایتیاِر خَلک کِردی، ئو وِتی گه دیَر ویشتِر اژ یَه دیر نِماو.
اویش اژ شِراو خَضو خدا گه پِرمِلات ئو خَص رِشیاس اِنوم جُم خِض او، خُرَّ مِ، ئو او اَرتَک فریشدَهل مقدّس ئو اَرتَک وَرک وَه آگِر ئو گوگرد عذاوَ موئینی.
اَسَه یِه نشونَه کَلِنگ ئو بِلُجوئیتِرِم اِنوم آسمو دی، هفت فریشدَه وَهگَرد هفت بِلا -گه بِلائَل آخِرِن، اَرِیَگه خَضو خدا وَه اونَل تمومَ ماو.
اَسَه فریشدَه اولینِهَه چی ئو جُم ووژ رِشونی اَر زَمی، ئو زیَمَلی گه بدتویکِن ئو ژُنَ مَهَن کَت اَررُی مردِمی گه نشونَه اَ جونور وَشیونَ داشد ئو مِجسمَه اَوُنَ مَپِرَسیا.
اَسَه یَکی اژ اَ هفت فریشدِهلَ گه اَ هفت جُمونَ داشد هاتِ وَر ئو وِتیئونِم: «بوری تا داوری اَر اَ ژَن خِراو کَلِنگَ نشونِت دَم گه نیشتیَس اَررُی آوَل فِرَه،
یَکی اژ اَ هفت فریشدَه گه هفت جُم پِر اژ هفت بِلا آخِرو داشد، هات ئو وِتیَ مِه: «بوری! مِه بُئی، یانی ژَن وَرک نشونتَ میَم.»
اَ بیس ئو چوار ریشاَسبیَ اَر وَر او گه نیشتیَس اَرسر تخت، مَکُوئِن اَر زَمی، ئو او گه تا ابدالآباد زِنیَ عَبادتَ مَهَن ئو تاجَلونَ ماوژِن اَر وَر تخت او ئو موشِن:
ئو هَریَگه او طومارِهَه سَنی، اَ چوار موجود زِنیَ ئو اَ بیس ئو چوار ریشاَسبیَ اَر وَر وَرکِهَه کَتن اَر زَمی. اونَل هرکُم چَنگ ئو جُمَل طِلا پِر اژ بِخور گه هَراَ دوعائَل ایمودارَل مسیحَسَ، وَه دَسونا بی.