7 او وَه دَنگ کَلِنگ وِتی: «اژ خدا زِلَتو بِچو ئو جِلال دَنی، اَرِیَگه سات داوری رَسیَسی، ئو او عَبادت کَن گه آسمون ئو زمین ئو دریا ئو کیَنیَل آو خَلک کِردی.»
اِسَه حُواستو بو اَرِیَگه نه اژ اَ روژَ خَوَر دِرینو ئو نه اژ اَ ساتَ.
آیا بِخِر اژ ایی خَریوَه، کسیتِر گِلانَهُاردی تاگَه خدا ستائشت کِ؟»
«اِاِ پیال، اَرِهچَه هُنَ مِهِینو؟ ایمِهیش چُی هُمَه اِنسونیم. ایمَه خَوَر خَوش پاتِشائی خدا مِیمئونتو گه اژ ایی چیئَل باطلَ دس هیزدِینو ئو ویرِ خداءِ زِنی اِربِپِلینو گه آسمون ئو زمین ئو دریا ئو هر چیئی گه ها نوموناِر، خَلک کِردی.
آخِر کُل چی نزیکَ؛ اِسَه وَه خاطر دوعائَلتو نوا ووژتو بِگِرِن ئو وَه سر ووژتونا بوئن.
ئو هَراَ ساتَ، بیَ زمیلرزَه کَلِنگی ئو یِهدیَهِم اژ شیَر رِمیا ئو هفت هزار نفر اِنوم اَ زمیلرزَه کُشِریان ئو باقی اونَل زِلَتِراقا بین ئو خداءِ آسمونو جِلال دا.
ملتَل آگِر اَژینو چی، مِنتائای خَضو تو هات، وخد داوری اَر مِردیَل رَسیَ، وخد رَسیَسی گه مِز بِینَ خادمَلِت، نبوّتکَرَل ئو ایمودارَل مسیح، هَمیش کسَلی گه عزّت نُمِت دیرِن، اژ کَلِنگ تا گُجَر، ئو کسَلی گه زمینو نابود کِردیَ، نابود کِین.»
اِاِ خداون، کیَ گه زِلَه اژ تو نَچوتی، ئو نُم تو جِلال نِ؟ اَرِیَگه تو، ئو فَخَد تو، قدوسین. کُل ملتِلَ مان ئو اَرتَک تو عَبادتتَ مَهَن اَرِیَگه کارَل عادلونَه تو آشگارا بیَ.»
ئو مردِم اژ زور گرما سُتِن ئو کِفِرو وِتَ نُم خدا گه اَر ایی بِلائِلَ قدِرت دیری، مِنتائای توئهئو نَهَرد ئو اوُ جِلال نا.
اژ ترس عذاوی گه اوءَ مَکیشی موسِنِ دویرا ئو موشِن: «هِرّو، هِرّو! اِاِ شیَر کَلِنگ، اِاِ بابِل، اِاِ شیَر زوردار! اَرِیَگه وَه ساتی داوری اَر تو هات!»
اَرِیَگه وَه ساتی کُل ثرودِت چیَ وااِرا.» ئو کُل ناخدائَل کَشتی ئو کُل کسَلی گه وَه کَشتی سفرَ مَهَن، ئو مَلاوِنَل ئو کسَلی گه کارو ها دریااِر، هوسیانَ دویرا.
ئو خاکو رِشون اَرسر ووژوناِرا ئو مَگیریان ئو مُووَئونَ ماوِرد ئو مَقارونو: «هِرّو، هِرّو! اَرِه شیَر کَلِنگ، شیَری گه کسَلی گه اِنوم دریا کَشتیو داشد کُل اژ ثرود او دولَمَنا بینَ، اِسگَه وَه ساتی رِمیاءَ هُار!
اَسَه دَنگی اژ تختِهَه هات گه موئِتی: «شگِر خداءِ ایمَه بِهَن، اِاِ کُل خادمَل او، اِاِ کسَلی گه اَژی زِلَتونَ مَچو، اژ کَلِنگ ئو گُجَر!»
«اِاِ خداون، خداءِ ایمَه، تو لائقین گه جِلال ئو عزّت ئو قدِرت پیشکَش بو اَرینِت، اَرِیَگه تو کُل چیئِت خَلک کِرد، ئو کُل چی وَه خواس تو وِجود گِرتی ئو خَلک بی.»
ئو هرگِل گه اَ موجودَل زِنیَ، جِلال ئو عزّتَ میَن ئو شگِر اوءَ مَهَن گه نیشتیَس اَرسر تخت، گه تا ابدالآباد زِنیَ،
فریشدَه سِئِمینِهَه پِف کِردی اِنوم شِپورِهِه، ئو آسارَه کَلِنگی اِجور چُمَت گُرگِرتی اژ آسمو کَت اَررُی یِهسِئِم اژ رووئَل ئو کیَنیَل آو.