12 اَسَه دَنگ کَلِنگونی اژ آسمو شنَفت گه موئِتیئونو: «بورِنِ رُ اَرِه ایرَه!» ئو اونَل اِنوم اُری ویرِ آسمو چِنِ رُ ئو دشمنَلو سِیلو کِردِن.
اِنوم دنیا مِردیَل اِنوم عذاو اورَه چیَم هیزداتی ئو اژ دویر، ابراهیم دیتی گه ایلعازَر هایتی اَر لِف.
دُما یَگه عیسی ایی قصهلَ وِتی، هَرهُنَ گه اونَل سِیلونَ مَهَرد، ویرِ بِلِنگ بَریا ئو اَر وَر چیَمَلو اُری او گِرتی اِنوم ووژا.
اَسَه ایمَه گه زِنیئیمون ئو مَنیمَس اَر جا، وَه گَرد اُوُ اِنوم اُرَل میَرِنمو ویرِ بِلِنگ تاگَه اِ آسمو خداون بوئینیم، اَسَه ایمَه هَر هایمَ گَرد خداون.
اَ ژِنَ کُری زائیتی، کُری گه میا وَه موزبِرَه آهِنین اَر کُل ملتَل حکِمرونی بِهِه. مِنتائای آویلِهِه راقیااِر اَرِه تک خدا ئو تخت او.
«هر کی فائق بای، یَه موئَشخِمیئون گه وَهگَرد مِه بنیشی اَرسر تخت مِه، هَرهُنَ گه مِنیش فائق هاتِم ئو وَهگَرد باوَهم نیشتِم اَرسر تخت او.
دُما اَوَه سِیلِم کِرد، ئو دیم دری اِ آسمو وازَ، ئو هَراَ دَنگ اولینِهَه گه شِنتفتوئیم اِجور دَنگ شِپور قصَهمَ گَردَ مِهِه، وِتی: «بورِ رُ اَرِه ایرَه، ئو مِه هر چی گه باس اَژیرِ دُما اتفاق بِکُوءِ، نشونتَ میَم.»