5 اَسَه اَ فریشدَه گه دیم هوسیائی اَررُی دریا ئو حشگی، دس راس ووژ ویرِ آسمو بِردیِ رُ
«اِاِ پیال، اَرِهچَه هُنَ مِهِینو؟ ایمِهیش چُی هُمَه اِنسونیم. ایمَه خَوَر خَوش پاتِشائی خدا مِیمئونتو گه اژ ایی چیئَل باطلَ دس هیزدِینو ئو ویرِ خداءِ زِنی اِربِپِلینو گه آسمون ئو زمین ئو دریا ئو هر چیئی گه ها نوموناِر، خَلک کِردی.
اَرِیَگه حِنی گه داشدِم اِنوم شیَرَ مَگیردیام ئو سِیلمَ مَهَردَ اَ چیئَه گه هُمَه مَپِرَسینو، قُرونیگامی کِردَ دی گه نُیسیائیتی اَررُیا: ” پیشکَش اَر خدای گه هَنی نشتاسیاءَ“. اِسگَه، اَ چیئَه گه هُمَه وَه نشتاسیا مَپِرَسینو مِه اِلومَ مَهَمی اَرینتو.
اَرِیَگه، اَ صفتَل خدا گه نِماو بوئینیو، یانی قویَت ابدی ئو ذات الهی او، ماو اژ اَ اول خلقت دنیا، اِنوم چیئَلی گه خَلک بینَ خو بوئینین. اِسَه اونَ هُیچ دَسپیچی نِرِن.
وخدی گه خدا وَدَه داءَ ابراهیم، قسمَ نُم ووژ هُاردی، اَرِیَگه اژ ووژ کَلِنگتِری نوئی گه وَه نُم او قسم بیری
مِه گه زِنیئِم. مِه مِردِم، ئو سِیل کَ اَرِه همیشَه زِنیئِم، ئو کِلیلَل مرگ ئو دنیا مِردیَل ها دس مِنا.
طومار گُجَر ئو وازی اِ دَسا بیتی. فریشدِهَه قُل راس ووژ نا اَر دریا ئو قُل چپ اَر حشگی.
او وَه دَنگ کَلِنگ وِتی: «اژ خدا زِلَتو بِچو ئو جِلال دَنی، اَرِیَگه سات داوری رَسیَسی، ئو او عَبادت کَن گه آسمون ئو زمین ئو دریا ئو کیَنیَل آو خَلک کِردی.»
فریشدَه هفتِمینِهَه جُم ووژ پِشکونیِ هُوا ئو اژ اَ تختَ گه اِنوم معبد بی، دَنگ کَلِنگی هات گه موئِتی: «کار تمومَ!»
«اِاِ خداون، خداءِ ایمَه، تو لائقین گه جِلال ئو عزّت ئو قدِرت پیشکَش بو اَرینِت، اَرِیَگه تو کُل چیئِت خَلک کِرد، ئو کُل چی وَه خواس تو وِجود گِرتی ئو خَلک بی.»
ئو هرگِل گه اَ موجودَل زِنیَ، جِلال ئو عزّتَ میَن ئو شگِر اوءَ مَهَن گه نیشتیَس اَرسر تخت، گه تا ابدالآباد زِنیَ،