18 مِه گه زِنیئِم. مِه مِردِم، ئو سِیل کَ اَرِه همیشَه زِنیئِم، ئو کِلیلَل مرگ ئو دنیا مِردیَل ها دس مِنا.
ئو تو، اِاِ شیَر کَفَرناحوم، یانی سرِت تاگَه آسمونَ میَرینَ رُ؟ اصِلا، بلکِم سرنگونَ موئینَ تیَه جیَنِما. اَرِیَگه اَرّ مُجِزَهلی گه اِنوم تو اَنجوم گِرتی، اِنوم سُدومَ موئیا تاگَه ایمِرو مَمَن اَر جا.
کِلیلَل پاتِشائی آسمونتَ میَمئون. اَ چیئَه گه اَررُی زَمی بوئنین، اِنوم آسمونَ موئنی، ئو اَ چیئَه گه اَررُی زَمی واز کِین، اِنوم آسمو وازَ ماو.»
ژِنَل هُنَ زِلَئو چی گه سرو آوشدَ هُار؛ مِنتائای اَ دو پیاءَ وِتونئونو: «اَرِهچَه اَوَه گه زِنیَ اِنوم مِردیِلَ مَجورینو؟
عیسی وِتی: «مِنِم اَ قیومت ئو ژییاینَ. هر کی ایمونمَ بی باری، جُجُ اَرّیش بِمِری، وَه ایی حالا زِنِهیَ مِهِه.
دُما مِدتیتِر دنیا دیَر مِه نِموئینی، مِنتائای هُمَه مِنَ موئینینو، اَرِیَگه مِه زِنیئِم، هُمِهیش زِنِهیَ مِهِینو.
اَرِیَگه مَذانیم مسیح اژ مِردیَل زِنیا بی، دیَر هرگِس نِمَمِری ئو مرگ دیَر زور اَری نِمَگِرِتی.
اَرِیَگه وَهیاآگه او اِنوم ضیَف کیشیا اَر صلیب، مِنتائای وَه قدِرت خدا زِنِهیَ مِهِه. اَرِیَگه ایمِهیش اِنوم او ضِیفیم، مِنتائای اِبِرُوَر هُمَه وَه قدِرت خدا، وَهگَرد مسیح زِنِهیَ مِهِیم.
وَهگَرد مسیح کیشیام اَر صلیب، ئو دیَر مِه نیِم گه زِنِهیَ مَهَم، بلکِم مسیحَ گه اِنوم مِه زِنِهیَ مِهِه؛ ئو ایی زِنِهیَ گه اِسگَه اِ جسمَ مَهَم، وَه ایمون اَر کُر خداءَ مَهَم گه مِه دوس داشدی ئو گیو ووژ اَرِه مِه داتی.
اَرِیَگه هُمَه مِردینو ئو زِنِهی هُمَه اِسگَه وَهگَرد مسیح اِنوم خدا پنهونَ.
او نُیر جِلال خدا ئو نَشق کامل ذاتَسی، ئو وَه کلوم قدِرت ووژ، کُل چی حفظَ مِهِه. او دُما پاکا کِردِن گنائَل، نیشت اَر دس راس حضرت اعلیآ، اِ عرشِ فِلک.
ئو گِز بِهِیم اَر عیسی گه بِناوَه ایمون ایمِئَه ئو ایمونمو کاملا مِهِه گه وَه خاطر اَ خَوشیای گه اَر نوا بیتی، صلیب تیَمِل کِردی ئو ننگ اَوَه خوارا کِردی ئو اِسگَه نیشتیَس اَر دس راس تخت خداآ.
او گه نه اَر پاءَ یِه حکِم شرعی اَرِه نسِلی، بلکِم اَر پاءَ قویَت ژییاینی گه اژ بِن نِمَچو، ماوَ کاهن.
اِسَه اوءَ مَتونی اونَلی گه وَهسونگَ او مان اِرَه تک خدا، کامل نجاد دِ. اَرِیَگه هَر زِنیَ تاگَه شِفاعتو کِ.
ئو قسم هُاردیَ او گه تا ابدالآباد زِنیَ ئو آسمون ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو زمین ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو دریا ئو هر چیئی گه هایتیاِر خَلک کِردی، ئو وِتی گه دیَر ویشتِر اژ یَه دیر نِماو.
اَسَه یَکی اژ اَ چوار موجود زِنیَ، هفت جُم طِلا پِر اژ خَضو خدای گه تا ابدالآباد زِنیَ، داءَ اَ هفت فریشدَه.
«ئو اَرِه فریشدَه کلیسا اِسمیرنا بِنُیسِن: «او گه اولَ، او گه آخِرَ، او گه مِرد ئو زِنیا بی، هُنَ موشی:
دریا، مِردیَلی گه اِنوم بینی داءِ دُما، ئو مرگ ئو دنیا مِردیَلیش مِردیَلی گه اِنومو بین، دائونِ دُما، اونَل هر کُم مِطابق کارَلی گه کِردوئیو، داوری بین.
اَسَه مرگ ئو دنیا مِردیَلو آوشد اِنوم دریاچَه آگِر. ایی دریاچَه آگِرَ، مرگ دوئِمَ.
«اَرِه فریشدَه کلیسا فیلادِلفیَه بِنُیسِن: «او گه قدوسَ، او گه حخَ، او گه کِلیل داوود دیری، او گه وازَ مِهِه ئو کس نِمَتونی بوئنی، ئو موئنی ئو کس نِمَتونی واز بِهِه، هُنَ موشی:
ئو هرگِل گه اَ موجودَل زِنیَ، جِلال ئو عزّتَ میَن ئو شگِر اوءَ مَهَن گه نیشتیَس اَرسر تخت، گه تا ابدالآباد زِنیَ،
ئو اَ چوار موجود زِنیَ وِتو: «آمین»، ئو اَ ریشاَسبیِلَ وَه رُیا کَتن اَر زَمی ئو عَبادتو کِرد.
ئو مِه سِیلِم کِرد، اَسَه اسب رنگپریای بی، ئو سُوارِهِه نُم مرگ بیتی، ئو دنیا مِردیَل اژ دُم اوآ ماهات. ئو قدِرت اَر یِهچوارِم اژ زمینو دائونو تاگَه بِکُشِن، وَه شِمشیر ئو قیَطی ئو مِرَض ئو حِوونَل وَشی رُی زَمی.
ئو فریشدَه پنجِمینِهَه پِف کِردی اِنوم شِپورِهِه، ئو مِه آسارَهمی دی گه اژ آسمو کَت اَر زَمی، ئو کِلیل چا هاویَه گه تیَه نِریو، داءَ ایی آسارَه.