28 ئو اِ هُیچی اژ کسَلی گه هان اَرضدتو زِلَتو نِمَچو. یَه اَرِه اُوُ نشونَه آشگاری اَرِه نابودیونَ، مِنتائای نشونَه نجاد هُمِئَه، ئو یَه اژ جونِم خداءَ.
زِلَتون اژ کسَلی گه جسمَ مَکُشِن مِنتائای نِمَتونِن روح بِکُشِن، نَچو؛ زِلَتون اژ او بِچو گه مَتونی هم روح ئو هم جسم هُمَه اِنوم جیَنِم هِلاک کِ.
عیسی وَه پیای گه دَسی حُشگا بوئی وِتی: «بوری اَرِه ایرَه.»
ئو کُل آمَل نجاد خداءَ موئینِن.“»
ئو وخدی او بای، دنیا قانیَ مِهِه گه اِبارَه گنا، صالحبیئین ئو داوری، تصقیرکارَ.
«اِسَه بِذانِن گه نجاد خدا کِلبیَس اَرِه خِرِیهودیَل ئو اونَل گوشَ مَگِرِن!»
ئو اَرّ آیلَل خدایمو، اِسَه وارثَلیش هِیم، یانی وارثَل خدا ئو هُمارثَ گَرد مسیح. وَه شرطی گه ایمِهیشَ گَرد او عذاو بِکیشیم تاگَه وَهگَرد او جِلال بِگِریم.
بلکِم هُنَ گه مَذانینو وَهیاآگه وِر اژ یَه اِ شیَر فیلیپی عذاومو کیشی ئو گَنیونی اَر ایمَه کِرد گه باعث خجالتَ، مِنتائای ایمَه وَه یاری خدا زِلَمو کِرد گه وَهیاآگه سخد اَرضد ایمَه بین، انجیل خدا اِلوم بِهِیم اَر هُمَه.
اِسَه وَه اطمینونَ موشیم: «خداون هِنارَس مِنَ، اِسَه زِلَم نِمَچو. اِنسو چَه مَتونی اَر سرِم باری؟»
اژ جُورَلی گه وَه ایی زویَ مَکیشین زِلَت نَچو. سِیل کَ، ابلیس وَه ایی زویَ بِری اژ هُمَه ماوژیِ زندو، تا اِنتحو بوئینو ئو دیَه روژ عذاوَ موئینینو. تا مِردِن وفادار بِمین، گه مِه تاج ژییاینتَ موئَشخِمئون.