7 اَژونَسَ، جُجُ ووژِم لائق نَذِناسد بام اَرِه تک تو. فَخَد قصهی بوش گه خُلُمِم شِفاءَ مَگِری.
کُل مردِم اَخِنَ بِلُجوئیو هات گه اژ یَکتِریونَ مَپِرسیا: «یَه چِیکَ؟ چه تیَلیم نوو ئو چه قدِرتواختیاری! جُجُ او فِربونَ مِئَه روحَلِ گَن ئو اونَل اَژی فِربونَ میَرِن.»
مردِم کُل بِلُجوئیو هاتوئی ئو موئِتونَ یَکتِری: «یَه چه کلومی کَ؟ او وَه قدِرتواختیار فِربونَ مِئَه روحَل گَن ئو اونِلَ مانَ دِریر!»
عیسی دس ووژ دِریژاِرا کِردی ئو دس نا اَر قِ او، ئو وِتی: «مِم؛ شِفا بِگِر!» هِرازِه جِذام اژ اَ پیاءَ چیَ دِریر.
عیسی چیَ گَردو. وخدی رَسی اَر هِناس مال، اَ افسرَ چَن نفر اژ رِقیفَلی کِلکِردی اَرِه تک عیسی، وَه ایی پِغومَ گه: «اِاِ آقا، ووژِت ناوژِ زیَمَت، اَرِیَگه لائق نیِم گه باینِ ژیر طاق مال مِنا.
اَرِیَگه مِه ووژِم پیای کِم گه هامِ ژیرِ فِربو کسی ئو سروازَلیشی ژیردسَه ووژِم دیرِم. موشِمَ یَکی ”بِچُ،“ مَچو، موشِمَ یَکیتِرِک ”بوری،“ مای. موشِمَ خُلُم ووژِم ”یَه بِهَه“، مِهِیتی.»