1 عیسی اِنوم رئی گه مَچیا، کور مادرزای دیتی.
اَر لو جَدَه، دو پیا کور نیشتوئین. وخدی شنَفتو عیسی اژ اورَه کِلَ ماو، قارونو: «اِاِ آقا، اِاِ کُر داوود، ریَم کَ اَر ایمَه!»
حِنی گه عیسی اژ اورَه کِلَ موئیا، دو پیا کور چِنَ تُرّ اوآ، مَقارونو: «اِاِ کُر داوودِ پاتِشا، ریَم کَ اَر ایمَه!»
عیسی اژ باوَه کُر پِرسیتی: «چَنی کَ کَتیَسِ ایی حالِروژَ؟» جوواو داتی: «هَر اژ آویلی.
اِنوم اونَل، ژَنی بی گه دوازَه سال بی خوین قائدهی آنِموسیاتی ئو [وَهیاآگه کُل دارایی ووژ خرج حکیمَل کِردوئیتی،] کس نِمَتونستی حِلاج کِیتی.
اِنوم اونَل، پیای بی گه سی ئو هشت سال علیل بی.
اَسَه کُچِکو هیزدا تا سنگسار کَنی، مِنتائای عیسی ووژ قام کِردی ئو اژ قِلا معبد چیَ دِریر.
شاگردَلی اَژینو پِرسی: «استاد، عاقویَت گنا کیَ گه ایی پیا کور هاتیَسَ دی؟ گنا ووژَسی یاگَه باوَهدای؟»
ئو اِنوم شیَر لِستْرَه پیای نیشتوئی گه نِمَتونستی پائلی تَکو دِ ئو هرگِس نَچوئی اَرئیا، اَرِیَگه فِلج مادرزا بی.
مردِم اَ جزیرَه، وخدی دییو گه مار اژ دس دُرِّرا بیتی، وِتونَ یَکتِری: «چِرچی نیَ گه ایی پیا خوینیای کَ گه وَهیاآگه اژ دریا نجاد گِرتیَ مِنتائای عدالت نِمِیلی زِنی بِمینی.»
اَرِیَگه اَ پیای گه وَه مُجِزَه شِفا گِرتوئیتی، چِل سال ویشتِر بیتی.
اَر اورَه پیای دیتی گه نُم اینیاس بیتی، گه هشت سال فِلج بی ئو گِلپیائی اَر زَمی.