11 اَسَه یهودیَل، اِنوم عِد مِنِی اوئنَ مَهَرد، مَپِرسیائو: «اَ پیا هار کو؟»
یَسَ شاتی یحیی وخدی گه کَلِنگَل یهود، کاهنَل معبد ئو لاویَل گه خادمَل معبدِن، اژ شیَر اورشلیم کِلوکِردِن اَرِه تک تاگَه اَژی بِپِرسِنی گه «تو کیئین؟»
اونَل وَه مِنِی عیسی بین هَرهُنَ گه اِنوم قِلا معبد هوسیائین، موئِتونَ یَکتِری: «چَه فگِرَ مِهِینو؟ یانی اصِلا اَرِه عِد نِمای؟»
دُما اَوَه، عیسی چَن روژی اِنوم هیال جلیلَ مَگیردیا، اَرِیَگه نِمِهِستی اِنوم هیال یهودیَه بِمینی، اَرِیَگه رِئیسَل یهود اِکِر بینی بِکُشِنی.
وَه ایی حالا اَرِیَگه اژ یهودیَل زِلَئونَ مَچیا، هُیچکس اِبارَه او آشگارا قصَه نِمَهَردی.
یهودیَل بِلُجوئیو هات، ئو مَپِرسیائو: «ایی پیا گه درس شریعت نَحیوَنیَسی، اَنی چطورَ مَتونی هُنَ ساواتی داشدوئیتی؟»
اَژینو پِرسی: «او هار کو؟» جوواو داتی: «نِمَذانِم.»