11 ژِنَهَه وِتَ بی: «آقا، دَلم نِرین ئو چائیش قویلَ، اِسَه آو زِنی اژ کوءَ مارین؟
آم نفسونی، چیئَلی گه اژ روحِ خداءَ قبول نِمِهِه، اَرِیَگه وَه نظر او نایونیَ ئو نِمَتونی بفیَمیو، اَرِیَگه فَخَد وَه فیَم روحانیَ ماو اونِلَ بفیَمی.
نیقودیموس وِتَ بی: «کسی گه پیرَ، چطورَ مَتونی زاندَه بو؟ یانی مَتونی اِدوارَه گِلابیریِ لَم دای ئو باءَ دی؟»
مِنتائای هر کی اژ اَ آوَ گه مِنَ میَمیَ بی خُرّ دِ، هرگِس اِدوارَه تینی نِماوتی، بلکِم آوی گه مِنَ میَمیَ بی، اِ دَرین او ماوَ کیَنیای گه تا ژییاین ابدی قُلَ میری.»
اِ روژ آخِر هفتَه عِد گه روژ کَلِنگ بیتی، عیسی هوسیا ئو وَه دَنگ کَلِنگ وِتی: «هر کی تینیئَسی، با اَرِه تک مِه ئو خُرّ دِ.
پطرس وِتی: «حاشا اژ مِه، خداون، اَرِیَگه هرگِس دَمِم نَنیاس اَر چی حروم یاگَه نِجسی.»
اَرِیَگه اَ وَرکَ گه ها نومجا تختاِر، ماوَ شوئونو، ئو هدائَتونَ مِهِئَه کیَنیَل آو ژییاین. ئو خدا هر اَسِری اژ چیَمَلو پاکا مِهِه.»
ئو وِتیئونِم: «تموم بی! مِنِم ’الف‘ ئو مِنِم ’ی‘، مِنِم اول ئو مِنِم آخِر. مِه وَه هر کی گه تینی بوتی، وَه مِفت اژ کیَنی آو ژییاینَ میَمیئون.
اَسَه روو آو ژییاین نشونِم داتی گه اِجور بِلور بِریقَه ماتی ئو اژ تخت خدا ئو وَرک جُرَ مَگِرت
روحِ خدا ئو بُئیَ موشِن: «بوری!» هر کی مَشتوئی، بوشی: «بوری!» هر کی تینیِ بای؛ ئو هر کی مِیتی، اژ آو ژییاین وَه مِفت بِگِری.