10 ئو وِتَ بی: «کُل کس اولبار وَه شِراو خاص مِمونَلیَ ماوژیِ رئی ئو وخدی مِمونَل مَس بین، شِراو اَرزُتِرَ ماری؛ مِنتائای تو شِراو خاصِهَت تا اِسگَه هُیشتیَ!»
ئو بِنیا بِنی اَر گُرزکو کِردِن هُمکارَل ووژ ئو بنیشیَ گَرد کسَلی گه مَسِن بیری ئو خُرّ دِ،
مِنتائای اَرّ اَ خُلُمَ وَه لا ووژا بوشی: ”اَرباو اِ وخد هاتِنی دیر کِردیَسی،“ ئو بِنیا بِنی اَر آزار خُلُمَل ئو کنیژَل ئو هُاردِن ئو خُرّ دائِن ئو مَس کِردِن،
مِنتائای ابراهیم جوواوا داتی: ”اِاِ رولَه، بارَ ویرِت گه اِنوم زِنِهیت، چیئَل خوتی داشد، ئو چیئَل گَن بیَ نَصُی ایلعازَر. اِسگَه او اَر ایرَه ها آسائشتاِر ئو تو هاینِ عذاواِر.
اَرِیَگه برعسک اَ چیئَه گه هُمَه گُمونَ مِهِینو، یوئنَ مَس نیِن، اَرِیَگه هَنی سات نُه صوءَ!
اَرِیَگه موقَع هُاردِن، هرکُم اژ هُمَه، اِجال یَگه چیَمَرئی کسَلیتِر بو، شُم ووژَ میری، جوری گه یَکی وِرسِنیَ مَمینی ئو یَکیتِر مَسَ ماو.
مَس شِراو نوئن، اَرِیَگه شِراو مَکیشیتو ویرِ کارَل گَن؛ بلکِم پِرا بوئن اژ روحِ خدا.
اَرِیَگه اونَلی گه مِئسِن، اِ شوءَ مِئسِن، ئو اونَلی گه مَسَ مَهَن، اِ شو مَسَ مَهَن.
گه پاتِشائَل زَمی وَهگَرد او زِنهائو کِرد ئو اونَلی گه لیزو گِرتیَس اَررُی زَمی اژ شِراو زِنها او مَس بینَ.»
ئو دیم گه اَ ژِنَ اژ خوین ایمودارَل مسیح ئو خوین شهیدَل عیسی مَس بی. هَریَگه اوئِم دی اژ ووژما چِم.