2 هَر پَلی گه اِنوم مِه ثمر ناری، او مُئرِتی ئو هر پَلی گه ثمر باری، هرسَ مِهِیتی تاگَه ویشتِر ثمر باری.
اَرِیَگه وَه اَوَه گه دیری، ویشتِرَ میَن تاگَه چَلچَل داشدوئیتی، ئو اَوَه گه نِری، اَویشَ گه دیری مَسینِنی اَژی.
اَسَه عیسی متلیتِر اَرِه آوِردِنی، وِتی: «پاتِشائی آسمو چُی حمیرتُرشی کَ گه ژَنی هیزدا وَهگَرد سه کیسَه آرد دا یَکاِرا تاگَه کُل حمیر اِربای.»
عیسی جوواوا داتی: «هر تویلی گه باوَه آسمونی مِه کِشت نَهَردوئیتی، اژ ریشی اِرَمای.
اَر لا جَدَه، دار انجیری دیتی ئو چِتی اِرَه تک، مِنتائای بِخِر اژ وَلگ چیئی اَر قِ نِئیا. اَسَه وِتیَ دارِهَه: «دیَر هرگِس اژ تو میوَه ناءَ عمل!» جاوارجا دارِهَه حُشگا بی.
اَرِیَگه وَه هر کی گه دیری، ویشتِرَ میَن تاگَه فِرَهتِر داشدوئیتی؛ مِنتائای اَوَه گه نِری، هَر اَویشَ گه دیری اَژینَ مَسینِنی.
جُجُ هَراِسگِهیشَ تیشَه نیریاس اَر ریشی دارَل. اِسَه هر داری گه ثمر خو ناری، مُئرِنی ئو ماوژِنی اِنوم آگِر.
او شَن ووژ هایتیِ دَسا ئو خَرمُجا ووژ پاکا مِهِه ئو گَنِم ووژ اِنوم اَمار جیَمَ مِهِه، مِنتائای کیَه اِنوم آگِری گه هرگِس کورا نِماو، مَسُزِنی.»
هر داری گه ثمر خو ناری، مُئری ئو مَکُوء اِنوم آگِر.
مِنتائای تُئمَلی گه اِ زَمی خو کِشت بینَ گانَ کسَلی گه کلوم خداءَ مَشتوئِن ئو مَچِنیِ گِرد ئو سی ئو شص ئو صد بِرُوَر ثمرَ مارِن.»
تُئمَلی گه مَکُوئِن اِنوم زَمی گُلور کسَلی کِن گه وخدی کلومَ مَشتوئِن، وَه خَوشی مَچِنیِ گِرد، مِنتائای کلوم اِنوم اونَل ریشیا نِمِ. یوئنَ مِدت کمی ایمو دیرِن، مِنتائای موقَع اِنتحو، ایمو ووژون اژ دسَ میَن.
«مِه دار انگویر حخیخیِم ئو باوَهم باخاوُنَ.
هُمَه نوئینو گه مِنتو اِنتخاو کِرد، بلکِم مِه بیم گه هُمَهم اِنتخاو کِرد ئو هُمَهم مَیِّن کِرد تاگَه بِچینو ئو ثمر بارینو ئو ثمر هُمَه بِمینی، تاگَه هر چَتونی اژ باوَه وَه نُم مِه بِ، بیَ بینتو.
هُمَه هَراِسگَه وَه خاطر قصهی گه وِتِمَسَ بینتو پاکینو.
اَرّ کسی نَمینی اِنوم مِه، اِجور پَل داریکَ گه هُوَ میَنی ئو حُشگا ماو. پَلَل حُشگابیئی جیَمَ مَهَن ئو ماوژِن اِنوم آگِر، ئو مَسُزِنِنو.
جِلال باوَهم ها نوم یَگه هُمَه ثمر فِرِهی بارینو؛ ئو هُنَ ثابتَ مِهِینو گه شاگرد مِنینو.
مِه تا وخدی گه وَهگَردو بیم، وَه دیار سرونا بیم، ئو وَه قدِرت نُم تو گه داتَسَ مِه مِتیَهجی اونَل بیم. هُیچکُم اژ اونَل هِلاک نوئین، بِخِر اژ کُر هِلاکت، تاگَه نُسَخ مقدّس اَنجوم بِگِری.
مِنتائای اَرّ قِری اژ پَلَل بِریان ئو تو وَهیاآگه پَل زِتو وَشی بین، اِنوم پَلَلیتِر پِوَن بینَ قِ دار زِتونا ئو اِسگَه اژ شیرَه قویَتدار ریشی دار زِتو بیَردارین،
اِسَه مِرِبونی ئو سخدگیری خدات اَر وَر چیَم بو؛ سخدگیری اَر کسَلی گه اژ ایمو کَتِنَ، مِنتائای مِرِبونی اَر تو، اَلوَت وَه شرطی گه بِمینین اِنوم مِرِبونی او؛ اَرّنَه تونیش قطَ موئین.
ئو ایمَه مَذانیم اَرِه اونَلی گه خدا دوس دیرِن ئو مِطابق خواس او دَوَت بینَ، کُل چیئَل وَهگَرد یَک اَرِه خِریَّت کارَ مَهَن.
اَرّ وَه زوئو آمَل ئو فریشدَهل قصَه بِهَم، مِنتائای مِحبتِم ناآشدوئی، اِجور زنگی مَمینِم گه مَزِری ئو سنجی گه زِرینگَ مایتی.
گه ووژ کِردیَ خِر ایمَه تاگَه اژ کُلِ جور شرَباری آزادمو کِ، ئو قومی اَرِه ووژ پاک بِهِه گه فَخَد هِن ووژ بوئنی گه اَرِه کارَل خِر خیرَت دیرِن.
حُواستو بو کس اِ یَگه فیض خدا باریَ دس شِکِس نیری تاگَه هُیچ ریشی تیَلی سُز نِهِه، ئو باعث دردسر ناو ئو بِری آلودَه نِهِه.
اونَل اِنوم ایمَه چِنَ دِریر، مِنتائای اژ ایمَه نوئین؛ اَرِیَگه اَرّ اونَل اژ ایمَه بیان، مَمَنِنَ گَرد ایمَه. مِنتائای اونَ چِنَ دِریر تا یَه بِکُوءِ در گه هُیچکُم اژ اونَ اژ ایمَه نیِن.
«مِه کسَلی تنبیَه مَهَم ئو خِضَ مَهَم اَرینو گه دوسو دیرِم. اِسَه بور اَر سر خیرَت ئو توئَه بِهَه.