2 مریم هَراَ ژَنَ بیَ گه خداون عیسی وَه عطِر مسح کِردی ئو وَه گیسَلی پال او حُشگا کِردی. اِسگَه بِرای ایلعازَر مریض بوئی.
وخدی عیسی اِنوم آبادی بِیتعَنْیا اِ مال شَمعونِ جِذامی نیشتوئی اَرسر سِفِرَه ، ژَنی وَه ظرف مَرمَرین اژ عطِر خیمتیای، اژ گل سنبل خالص، هات اَرِه تک عیسی ئو ظرفِهَه اِشکونی، عطِرِهَه رِشونَ سراِرا.
وخدی عیسیِ خداون او دیتی، دل اَرِه سُتی ئو وِتی: «نگیر.»
ئو وَه ایی پِغومَ کِلکِردِنی اِرَه تک عیسیِ خداون: «آیا تو هَر اَوینَ گه باس بای، یاگَه چیَمَرئی یَکیتِر بوئیمو؟»
مارتا وِتیَ عیسی: «اِ آقا، اَرّ اَر ایرَه بیاین، بِرام نِمَمِرد.
اَسَه خُیَهل ایلعازَر پِغومو رِ کِرد اَرِه عیسی، وِتو: «اِ آقا، رِقیف عزیزِت مریضَ.»
مریم رَسی اَر جای گه عیسی بیتی ئو وخدی او دیتی، کَت اَر رُی پال عیسی ئو وِتی: «آقا، اَرّ اَر ایرَه بیاین بِرام نِمَمِرد.»
اَسَه، مریم عطِر خیمتیای اژ گل سنبل خالص گه نزیک نیم لیتر بی، گِرتی ئو رِشونی اَر رُی پال عیسی ئو وَه گیسَلی پال او حُشگا کِردی، هُنَ گه اَ مالَ پِرا بی اژ بو عطِر.
هُمَه موشینونَ مِه استاد ئو آقا، ئو دُریسیشَ موشینو، اَرِیَگه هُنِیشَ هم.
اِسَه اَرّ مِه گه آقا ئو استاد هُمَهم، پال هُمَهم شوری هُمِهیش باس پال یَکتِری بِشورینو.