7 او هات تاگَه شات بو، اَرِه شاتی دائِن اَر اَ نُیرَ، تاگَه وَهسونگَ او کُل ایمو بارِن.
مِنتائای وَه کُل کسَلی گه چِنیِ گِرد، ایی حخَ داتی گه بوئنَ آیلَل خدا، یانی وَه هر کی گه ایمو باری اَر نُم او؛
یحیی اَر او شاتیَ ماتی ئو دایَ ماتی گه «یَسَ کسی گه اِبارَه اوئِم وِت: ”اَوَه گه دُما مِنَ مای ئو سرتِر اژ مِنَ، اَرِیَگه وِر اژ مِه بیَسی.“»
یَسَ شاتی یحیی وخدی گه کَلِنگَل یهود، کاهنَل معبد ئو لاویَل گه خادمَل معبدِن، اژ شیَر اورشلیم کِلوکِردِن اَرِه تک تاگَه اَژی بِپِرسِنی گه «تو کیئین؟»
او سِیل کِردی اَر عیسی گه داشدی ردَ موئیا، ئو وِتی: «یَسَ وَرک قُرونی خدا!»
اَ نُیر حخیخیَ گه روشتائیَ موئَشخیَ هر کس، اِراسی ماهات اِنوم ایی دنیا.
پولُس وِتی: «تیَمید یحیی، تیَمید توئَه بی. یحیی موئِتیَ مردِم ایمو بارن اَر اَوَه گه دُما اوءَ مای، یانی عیسی.»
اَرِیَگه اِنوم مسیحْ عیسی، هُمَه کُل وَهسونگَ ایمو، کُرَل خدائینو.
ئو اَرِه کُل کس باوژمِ در گه نشقَه رازی گه اِ دورَهل قدیم اَر تک خدای گه کُل چی خَلک کِردی پنهو مَنوئی، چَه بی.
او گه مِیتی کُل مردِم نجاد بِگِرِن ئو برَسِنَ شناخت حخیخت.
اَرِیَگه فیض خدا ظاهر بیَ، فیضی گه کُل مردِم نجادَ مِ.
برعسک اَ چیئَه گه بِری گُمونَ مَهَن، خداون اَرِه اَنجوم وَدَهلی دیر نِمِهِه، بلکِم اَرِه هُمَه صبِر دیری، اَرِیَگه نِمِیتی کسی نابود بو بلکِم مِیتی کُل توئَه بِهَن.