5 اِاِ خُلُمَل، وَه عزّت ئو ترسِملرزِم، ئو اژ تیَه دلا، اژ اَرباوَل زمینیتو فِربو بیَرِن، هَرهُنَ گه مَری اژ مسیح فِربونَ میَرینو.
«چیَم، چراخ لارَ. اَرّ چیَمِت آزا بو، کُل لاریشِت روشتاآ ماو.
«هُیچ کس نِمَتونی خِلمت اژ دو اَرباو بِهِه، اَرِیَگه یاگَه اژ یَکی بیزارَ ماو ئو اَ یَکَ دوس دیری، ئو یاگَه گیو ووژَ مِهِئَه خِر یَکی ئو اَ یَکَ خوارَ مِهِه. نِمَتونینو هم خِلمت اژ خدا بِهِینو، هم خِلمت اژ پیل.
اَرِیَگه مِه ووژِم پیای کِم گه هامِ ژیر فِربو کسی ئو سروازَلیشی ژیردسَه ووژِم دیرِم. موشِمَ یَکی ”بِچُ،“ مَچو، موشِمَ یَکیتِر ”بوری،“ مای. موشِمَ خُلُم ووژِم ”یَه بِهَه،“ مِهِیتی.»
اونَل کُلِ روژی یِه دل اِنوم معبد جیَمَ موئیان اَر دور یَکا ئو اِنوم مالَلو نونو کُتا مَهَرد، ئو وَه خَوشی ئو دسِدلوازی وَهگَرد یَک خوراکونَ مَهُارد
اَرِیَگه آواخدِم داشد گه مِه ووژِم وَه خاطر بِرالِم، یانی اونَلی گه مِطابق جسم قوم مِنِن، بوئمَ لیَنتبی ئو اژ مسیح جیاآ بوئم.
مِه وَه ضیَف ئو ترسِملرزِم فِرِهی اَرتَک هُمَه بیم،
اَرِیَگه نوکری گه اژ جونِم خداون دَوَت بیَ، اِنوم خداون آزادَ؛ ئو آم آزادیشی گه اژ جونِم خدا دَوَت بیَ، نوکر مسیحَ.
اَرِیَگه افتخار ایمَه شاتی وژدانمونَ، گه ایمَه اِنوم ایی دنیاءَ ئو مصقوصاً چَنی ویشتِر وَهگَرد هُمَه، وَه سادهی ئو رُیراسی گه اژ خداءَ رفدارمو کِرد، نه وَه حکمت بشری بلکِم وَه فیض خدا.
ئو وخدی تیتوس فِربوبَری کُل هُمَه ماریَ ویر گه چطور هُمَه وَه ترسِملرزِم اوتو هُیشتِ گِرد، میر هُمَه اِنوم دل فِرَهآ ماوتی.
اِاِ ژِنَل، فِربوبَر میردَهلتو بوئن، هَراَ جورَ گه فِربوبَر خداونینو.
فیض اَر کُل کسَلی گه خداون ایمَه عیسی مسیح وَه مِحبتی گه اژ بِن نِمَچو، دوس دیرِن.
اِسَه، اِاِ عزیزَل، هَرهُنَ گه هَر فِربوبَر بینونَ، اِسگَه، نه فَخَد وخدی مِه هم بلکِم ویشتِر وخدی نیِم، اَرِیَگه نجاد ووژتو برَسیَ نتیجَه وَه ترسِملرزِم ویشتِری خیرَتتو داشدوئی.
مِنتائای دیَر نه اِجور خُلُم، بلکِم ویشتِر اژ یِه خُلُم، اِجور بِرا عزیزگرامیای. او اَرِه مِه فِرَه عزیزَ، مِنتائای چَنی ویشتِر اَرِه تو، هم اِ جسم، هم اِ خداون.
وخدی رفدار پاک ئو خداترستونَ موئینِن.