17 او هات ئو خَوَر خَوش صُئل اِلوم کِردی اَر هُمَه گه دویر بینو ئو اَر اونَلی گه نزیک بین،
اَرّ اَ مالَ لائق بو، صُئلوسِلامتی گه وِتِتونَسئون ماتی اَررُی، ئو اَرّ لائق ناو، اَ صُئلوسِلامتیَ گِلامیری اَر ووژتو.
«یاگَه کُماین ژَن هَس گه دیَه سکَه نُخِرَه داشدوئیتی ئو اَرّ یَکی اژ اونَل گم بو، چراخی نَگیسِنی ئو مال ژیرِتیَه نِهِه ئو تاگَه نِهِیتیَ دی، اژ مِنِی کِردِن آنوسی؟
«جِلال اَر خدا اِ عرشِ فِلک، ئو اَررُی زَمی صُئلوسِلامتی اَر مردِمی گه، وَه دل خدان!»
خدا پِغوم ووژ کِلکِردی اَرِه قوم اسرائیل ئو هُنَ، خَوَر خَوش صُئلوسِلامتی وَهسونگَ عیسی مسیح گه خداون کُلَ، اِلوم کِردی.
اَرِیَگه ایی وَدَه اَرِه هُمَه ئو آیلَلتون ئو کُل کسَلی کَ گه دویرِن، یانی هر کی گه خداون خداءِ ایمَه، هِنا مِهِیتی اِرَه تک ووژ.»
مِنتائای چطور هِنا بِهَن اَر کسی گه ایمونو ناوِردیَس اَری؟ ئو چطور ایمو بارِنَ کسی گه اَژینو نَشتَفتیَ؟ ئو چطور بشتوئِن، اَرّ کسی موعظَهئون اَرِه نِهِه؟
اِسَه اَرِیَگه وَهسونگَ ایمو صالح وَه حساو هاتیمَ، وَهسونگَ خداونمو عیسی مسیح صُئلَ گَرد خدا دیریم.
اِسَه ایمَه سفیرَل مسیحیمو، خدا وَهسونگَ ایمَه خواس ووژ اَنجومَ مِ. ایمَه اژ جونِم مسیح اژ هُمَه خواهشدَ مِهِیم گه وَهگَرد خدا دوسی بِهِینو.
فرضَ مَنِم اَر یَگه اِبارَه اوتو شنَفتیَ ئو مِطابق اَ حخیختَ گه اِنوم عیسی هَس، اِنوم او تیَلیمتو گِرت.