13 هُمِهیش وخدی گه کلوم حخیختتو شنَفت، یانی هَراَ خَوَر خَوش نجادتونَ؛ ئو ایمونتو آوِرد اَر او، اِنوم او وَه روحالقدسی گه وَدَه هاوِنتیَ میر بینو،
اِسَه اَرّ هُمَه گه شرَبارینو، مَذانینو گه چطور پیشکَشی خو بِینونَ آیلَلتو، چَنی ویشتِر باوَه آسمونی هُمَه، روحالقدسَ موئَشخیَ اونَلی گه اَژینو بِ.»
بِذانِن مِه اَوَه گه باوَهم وَدَه داسی کِلَمَهَم اَررُیتو؛ اِسَه بِمینِن اِنوم شیَر تا وخدی گه ایی قدِرتی گه ها نوم آسموناِر هُمَه اِرابِگِری.»
اَرِیَگه شریعت وَهسونگَ موسی بَشخیاسَ بینمو؛ فیض ئو حخیخت وَهسونگَ عیسی مسیح هات.
مِنتائای اَ هِنارَسَ، یانی روحالقدس، گه باوَه وَه نُم مِه کِلَمِهِیتی، او کُل چی تیَلیمتونَ مِ ئو هرچی گه مِه وِتمَ بینتو، ماریَ ویرتو.
«مِنتائای وخدی گه اَ هِنارَسَ گه اژ جونِم باوَه اَرِه هُمَه کِلَمَهَم بای، یانی روحِ حخیخت گه اژ جونِم باوَه مای، او ووژ اِبارَه مِه شاتیَ مِ،
اَوَه گه مَچوءِ گِرد شاتی او، میر تاییدَ مِ اَر یَگه خدا حخیختَ.
کار کَن، مِنتائای نه اَرِه خوراکی گه اژ بِنَ مَچو، بلکِم اَرِه خوراکی گه تا ژییاین ابدیَ مَمینی، خوراکی گه کُر اِنسونَ مِئَه بینتو. اَرِیَگه خداءِ باوَه میر تایید داس اَری.»
وخدی عیسی هَنیَ گَردو بی فِربو دائونو گه اژ شیَر اورشلیم نَچنَ دِریر بلکِم چیَمَرئی اَ وَدَه باوَه بوئنَ ئو وِتیئونو: «هُمَه اژ مِنتو شنَفت،
«اِاِ بِرال، اِاِ آیلَل ابراهیم، ئو اِاِ خِرِیهودیَل خداترسی گه هاینون اَر ایرَه! ایی پِغوم نجادَ اَرِه ایمَه کِل بیَ.
او ویرِ بِلِنگ بَریاءَ دس راس خداآ ئو روحالقدسی گه باوَه آسمونی وَدَه دائیتی، گِرتیِ، ئو رِشونیَس اَر هُاراِرا، هَر یَگه اِسگَه موئینینون ئو مَشتوئینو.
اَرِیَگه مِن اژ انجیل عارِم نِمای، اَرِیَگه قویَت خداءَ اَرِه نجاد هر کی گه ایمو باری، اولبار یهود ئو دُماخِرِ یونانی.
ابراهیم نشونَه ختینَه گِرتی تاگَه میری بو اَر اَ صالحبیئینی گه وِر اژ ختینَه بیئِنی، وَهسونگَ ایمو بوئیتیَ نَصُی. تاگَه او باوَه کُل کسَلی بو گه بییَگه ختینَه بوئن ایمونَ مارِن تاگَه صالحبیئین اَرِه اونَلیش وَه حساو بای.
مِنتائای شگِر اَرِه خدا گه وَهیاآگه زمونی خُلُمَل گنا بینو، اِسگَه وَه تموم دل بینونَسَ فِربوبَر تیَلیمی گه خدا سپارتیَسئونتو.
ئو میر مالکیت ووژ داسی اَر ایمَه ئو روحِ ووژ اِجور بِعونَه ناسی اِنوم دلَلمو.
وَه راسوَشی، وَه قدِرت خدا ئو وَه شِمشیر صالحبیئین اِ دس راس ئو چپ؛
او هُنَ کِردی تاگَه بِرَکت ابراهیم اِنوم مسیحْ عیسی بوءَ نَصُی خِرِیهودیَل، ئو تا ایمَه اَ روحِ خداءَ گه وَدَه هاوِنتوئی، وَهسونگَ ایمو بِگِریم.
فرضَ مَنِم اَر یَگه اِبارَه اوتو شنَفتیَ ئو مِطابق اَ حخیختَ گه اِنوم عیسی هَس، اِنوم او تیَلیمتو گِرت.
روحِ قدوس خدا گه وَه او اَرِه روژ نجاد میر بینونَ، خَمین نَهَن.
ئو ایمِهیش یِمِجو اَرِه یَه شگِر خداءَ مِهِیم، گه وخدی چینونِ گِرد کلوم خدا گه اژ ایمَهتو شنَفت، اَوتونَ نه اِجور کلوم اِنسو بلکِم اِجور کلوم خدا قبول کِرد، گه اِراسیش هَس، کلومی گه اِنوم هُمَه ایمودارَل کارَ مِهِه.
تقِلا ووژِت بِهَه گه وَه دل خدا بوئین، اِجور عمِلِهی گه دلیلی اَرِه خجالت نِری ئو کلوم حخیخت وَه دُریسَ میَریَ کار.
وَه ایی حالا بِناوَه موکَمی گه خدا ناسی، پایارَ ئو هُنَ میر بیَ گه: «خداون کسَل ووژَ مَشتاسی،» ئو «هر کی نُم خداون باریَ زوئو باس اژ نادُریسی دویرا بِگِری.»
ئو چطور هِر اژ آویلی نُسَخ مقدّسِت ذِناسدیَ، گه مَتونی حکمتتَ بی دِ گه نجاد وَهسونگَ ایمون اَر مسیحْ عیسیَ.
اَرِیَگه فیض خدا ظاهر بیَ، فیضی گه کُل مردِم نجادَ مِ.
اِسَه اَرّ ایمَه هُنَ نجاد کَلِنگی وَه نِئیَ بِگِریم چطور اژ مِجازات بِحوایمی؟ خداون عیسی اژ اَ اولَ ایی نجادَ اِلوم کِردی، اَسَه وَهسونگَ کسَلی گه اژ اوُ شنَفت ثابت بی اَرینمو،
او مِطابق خواس ووژ ایمَه وَه کلوم حخیخت خَلک کِردی تاگَه اِجور نوبری بوئیم اژ مخلوقات ووژ.
اِسَه هر عادت نادُریس ئو کارَل شر اژ ووژتو دویرا کَن ئو ووژتو بسپارنَ خدا ئو وَه فِروتنی بِچِنِ گِرد کلومی گه او اِنوم دلتو کاریَسی ئو مَتونی هُمَه نجاد دِ.
وِرِکار قومی نوئینو، مِنتائای اِسگَه قوم خدائینو؛ زمونی ریَمَت خدا نِموئیاءَ نَصُیتو، مِنتائای اِسگَه ریَمَت خدا بیَسَ نَصُیتو.
اَسَه فریشدِهیتِرِم دی گه اژ جای گه هویَرَ مِ ماءِ رُ ئو میر خداءِ زِنی هایتیَ بی، ئو وَه دَنگ کَلِنگ هِنا کِردیَ اَ چوار فریشدَه گه قدِرتو دائیونو گه ضِرَد بیَنَ زمین ئو دریا،