3 پطرس وِتون: «حَنانیا، اَرّا هُیشتِت شِطو دلِت پِرا کِ، گه دِرو بوشینَ روحالقدس ئو قِیلی اژ پیل زمینِهَه اَرِه ووژِت هیزدِین؟
وخدی گه کسی کلوم پاتِشائی آسمونَ مَشتوئی مِنتائای میَنا نِمَفیَمتی، اَ شریرَ مای ئو اَ چیئَه گه اِنوم دل او کِشت بیَ، مَراقِنیاِر. یَه هَراَ تُئمَسَ گه کَت اِنوم رئی.
اَسَه شِطو چیِ پوس یهودا مَشور وَه اَسخَریوطی، گه یَکی اژ دوازَه شاگرد بی.
موقَع شُم بی. ابلیس وِرِکار نایتِ دل یهودا اَسخَریوطی، کُر شَمعون، گه عیسی بیَ گیر دشمن.
هَر یَگه یهودا گُپ نونِهَه گِرتی، شِطو چِتیِ دَرین. اَسَه عیسی وِتیَ بی: «اَ چیئَه گه مِ اَنجوم بِین، زویتِر اَنجوم دَ.»
قِیلی اژ پیلِهَه گه ژِنِهِهیشی اَژی خَوَر داشد، گِلاداتی ئو فَخَد یِه بیَر اَژی آوِرد نا اَر وَر پال رسولَل.
مَر وِر اژ فِروتِن، هِن ووژِت نوئی؟ ئو دُما فِروتِنیش صِلا پیلِهِه مَرَ دس ووژِت نوئی؟ چه زورتی اَرسر بی گه هُنَ بِهِین؟ تو نه وَه اِنسو، بلکِم دِروتَ خدا وِت!»
پطرس وِتون: «اَرّا وَهگَرد یَک هُمدَس بینونَ تاگَه روحِ خداون اِنتحو کِینو؟ یَه بِذان، اونَلی گه میردَه تونو ناسِ قور هَراِسگَه پائلو هار دِراخِل، ئو تونیشَ میَرِنَ دِریر.»
اِسَه تسِلیم خدا بوئن. بوسِن اَر نوا ابلیس، تاگَه اَژینتو بِحوای.
هوشیار بوئن ئو حُواستو بو، دشمن هُمَه ابلیس اِجور شیری گه مَنِرکِنی دیری گِرد سِرَ مِ ئو مِنِی کسی مِهِه تا قویت اِرادِیتی.