13 وخدی هاتین، چوخای گه اِ تْروآس اَرتَک کارپوسِم هُیشتَ جا، بارَ گَرد ووژِت، ئو هَمیش کِتاوَلِم ئو مصخوصاً طومارَل.
ئو وخدی کسی بِیتی شکائَتت اَژی بِهِه ئو کِراسِهَت اَژی بِسینی، چوخائیشِت بِیتیئون.
اِسَه، اژ شیَر تْروآس وَه کَشتی یِه راس چیمون اِرَه شیَر ساموتْراکی ئو وَه صوایکا رَسیمون اَر شیَر نیاپولیس.
اَسَه اژ میسیَه کِل بین، ئو چِن اِرَه شیَر تْروآس.
ویشتِر اژ کُل چی اَرِه ایی قصهیَ پَژارا بین، گه وِتی: «دیَر نومرُی مِه نِموئینینو.» دُماخِرِ تاگَه کَشتی، اوُ رِ کِرد.
ایمَه تا هَراِسگَه هم تینیئیم ئو هم وِرسِنی ئو جِنِکَلمو پیتِرکیانَ. کتک هُاردی ئو آوارهیم.
اِ جُور ئو سخدی، اِ شو نَحیوَسیَل فِرَه؛ اِ تینی ئو وِرسِنی بیئِن، ویشتِر وخدَل بیخوراک، اِ سرما ئو بیجِنِکی.