16 مِنتائای اژ چِنَه مِفت دائِن دویرا بِگِر، اَرِیَگه ویشتِرِ ویشتِر مردِمَ میَری ویرِ بیدینی.
فن نیرِن: «هُمنشین گَن، اخلاق خو خِراوَ مِهِه.»
یَگه وَه ووژتونَ مَنازینو، خو نیَ. یانی نِمَذانینو گه تیکُلُنجِهی حمیرتُرش مَتونی کُل حمیر اِرباری؟
هَمیش مَذانیمو شریعت نه اَرِه آمَل صالح، بلکِم اَرِه کسَلی کَ گه قانونَ مَنِنِ ژیر پا ئو کسَلی گه کورفِربونِن، اَرِه بیدینَل ئو گناکارَل، ئو ناپاکَل ئو کِفِرچیَل؛ اَرِه خوینیَل باوِهئودا؛ اَرِه کسَلی گه آمَ مَکُشِن،
کارتِ پاچائَل پُیچ ئو کِفِر ناو، بلکِم ووژت اِ دینداری تربیت بِهَه.
اِاِ تیموتائوس، اَمونتی گه سپارتیاسَ بینِت، حفظ کَ. اژ چِنَهل مِفت ئو کِفِر ئو بَثَلی گه اَرضد یَکِن ئو وَه خِلَطَ موشِنَ بینو شناخت، دویرا بِگِر.
یوئنِئونَ بارَ ویر ئو اَرتَک خدا هُشتارَ بینو دَ گه اَر سر کِلمَهل دَمَرَگَ نَهَن، گه ثمری بِخِر اژ نابودی کسَلی گه مَشتوئِنی نِری.
اِسَه اَرّ کسی ووژ اژ ایی چیئِلَ پاک بِیلی، حاجتی کَ گه اَرِه عزّت نائنَ ماءَ کار، حاجت فادَهدار ئو مقدّسی اَرِه صائایمال ئو آمادَه اَرِه هر کار خوئی.
مِنتائای شَرَبارَل ئو رِنگَرَل اِ گَنی گَنتِرا موئن، فنَ میَن ئو فنَ میرِن.
اونَل باس دَمو بوئنی، اَرِیَگه وَه خاطر فادَه ناحخ، چیئَلی تیَلیمَ میَن گه نَباس تیَلیم دَن، ئو هُنَ خانوادَهل بِنکُل نابودَ مَهَن.
ئو گوش نَگِرِنَ پاچائَل یهود ئو حکمَل کسَلی گه اژ حخیخت دویرا بینَ.
مِنتائای اژ چِنَهل مِفتی گه اژ اَخمَخیِن ئو تَجِرَنُامَهل ئو بَثَل ئو مِرافَهلَ اَر سر شریعت، دویرا بِگِر، اَرِیَگه یوئنَ بیفادَه ئو بیارزشدِن.
حُواستو بو کس اِ یَگه فیض خدا باریَ دس شِکِس نیری تاگَه هُیچ ریشی تیَلی سُز نِهِه، ئو باعث دردسر ناو ئو بِری آلودَه نِهِه.
اَرِیَگه وَه قصَهلی گه وَه دَنگ کَلِنگ پر اژ قُراتی ئو نَفیَمیَ، اونَلی گه وَه ایی تازَه اژ چِنگ کسَلی گه اژ رئی اِرهاتِنَ حِواینَ، ماوژِنِ تِلَه شَوَتَل نفسونی ووژو.
فِرَه کسَل مَچِنَ تُرّ هُواوهوسَل اونِلا، ئو وَه خاطر اونَل رئی حخیخت کِفِرَ ماوتی اَری.
ئو وَهسونگَ نشونَهل ئو مُجِزَهلی گه صِلا داشدی اِجال جونور وَشی اولینِهَه اَنجوم بِ، کسَلی گه لیزو گِرتیَس اَررُی زَمی فنَ مِ ئو موشیئونو مِجسمهی دُریس کَن اژ اَ جونور وَشیَ گه وَه شِمشیر زیَمدارا بی، وَه ایی حالا زِنی مَن.
هَماری یَکی اژ سِرَل اَ جونور وَشیَ، زیَمی داشدی گه داشدی مَکُشت، مِنتائای اَ زیَمیَ گه داشد مَکُشت، خوآ بوئی. دنیا کُل واقونِ دَم پَری ئو چِنَ تُرّ اَ جونور وَشیا.