14 اونَ چیَمَلی دیرِن پِر اژ زِنها گه اژ گنا کِردِن سیر نِموئن. ایی آیلَل لیَنتَ، گیونَلی گه سُسِن ماوژِنِ تِلَه ئو دلَلون اَرِه طَما آوِردیَسَ عمل!
اِاِ حَفیزائَل، هُمَه گه شرَبارینو، چطورَ مَتونینو قصَه خو بوشینو؟ اَرِیَگه زوئون اژ اَ چیئَه گه دل اَژی پِرِ، قصَه مِهِه.
[«هِرّو اَرِنتو اِاِ مَلِمَل تورات ئو شیخَل فرقَه فَریسی، اِاِ ریاکارَل! اَرِیَگه هُمَه اژ یِه لا مال بیوَه ژِنَل خارَتَ مِهِینو ئو اژ یِه لاتِر، اَرِه رِشالَتی دوعا ووژتو دِریژا مِهِینو. وَه ایی خاطرَ مِکافاتِتو فِرَه سخدتِرَ ماو.]
اَسَه موشیَ اونَلی گه هانیِ لا چپا: ”اِاِ لیَنَتبیَل، اژ مِه دویرا بِگِرِن ئو بِچِن اِنوم آگِر ابدیای گه اَرِه شِطون ئو فریشدَهل او آمادَه بیَ،
مِنتائای مِنَ موشِمئونتو، هر کی وَه چیَم خیزی سِیل ژَنی بِهِه، جاوارجا اِنوم دل ووژ زِنهاءَ گَرد کِردیَسی.
اَرِیَگه مسیحَل ئو پِخَمَرَل دِروزِنِ آشگارَ موئن، نشونَهل ئو مُجِزَهل اَنجومَ میَن تاگَه اَرّ بو، کسَلی گه دیاری بینَ اژ رئی اِربارِن.
هُمَه چطورَ مَتونینو باوار کِینو وخدی گه جِلال اژ یَکتِری قبولَ مِهِینو، مِنتائای وَه دُم جِلالی گه اژ خداءِ یَکونَه بو نیئینو؟
اَرِیَگه هُنَ کسَلی خِلمت اژ خداون ایمَه مسیح نِمَهَن، بلکِم هانَ دُم لَم ووژونا ئو وَه قصَهل نرم ئو چاپلوسی، دل آمَل سادَه فنَ میَن.
اَرِیَگه باسیش چَن دسَه بیئِن اِنومتو بو تا کسَلی گه اِراسی ایمودارِن، شناسیا بوئن.
ایمِهیش کُل، زمونی اِنوم یوئنَ اِنوم هُواوهوس جسمو زِنِهیمونَ مَهَرد، ئو چیئَلی گه لار ئو فگِرمونَ مِهِستی انجوممونَ ما؛ ئو اِجور کسَلیتِر، مِطابق طبیعتمو مَکوم بیمون اَر آیلَل خَضو.
تا دیَر اِجور آیلَل نوئیمو تا وَه موجَل ویرِ هر لای هُوَ بیریم ئو وا تیَلیمَل جوراجور ایمَه بیَری ویرِ ایلا ئو اَلا ئو فن آمَلی بیریم گه اَرِه اژ رئی اِرآوِردِن نشقَه مَکیشِن.
نِیلِن کسی گه مَجُرّی اَر یَگه باس لار خوار بو ئو فریشدَهل عَبادت بوئن، محرومتو کِ. هُنَ کسی میا ووژَ رویائَل ووژ مشغول بِهِه ئو بییَگه دلیلی داشدوئیتی وَه فگِرَل اِلَکی ووژ، قُراتا ماو.
او آم دودلی کَ گه اِ کُل کارَلی حالیحالیَ.
اَرِیَگه وَه قصَهلی گه وَه دَنگ کَلِنگ پر اژ قُراتی ئو نَفیَمیَ، اونَلی گه وَه ایی تازَه اژ چِنگ کسَلی گه اژ رئی اِرهاتِنَ حِواینَ، ماوژِنِ تِلَه شَوَتَل نفسونی ووژو.
اونَل اژ طَمائو، وَه یاری قصَهل دِرو، خارَتتونَ مَهَن. مِنتائای مکومیَتو گه وِرِکار مَیِّن بیَ، بیگار نَنیشتیَ ئو نابودیو نَحیوَتیَ!
او اِنوم کُل نُامَهلی، هر وخد گه اژ ایی چیئِلَ موشی، هُنَ مَنُیسِنی. اِنوم نُامَهل او چیئَلی هَس گه فیَمو فِرَه سخدَ ئو نایونَل ئو کسَلی گه ایمونو سُسَ دَسَ میَرِنی اِنوم، هَراَ جورَ گه هُنَ اَر نُسَخ مقدّسیتِرَ مَهَن، ئو یَه باعث نابودیونَ ماو.
اَرِیَگه هر چی گه ها نوم دنیااِر، یانی چیئَلی گه جسم ها دُمونا ئو چیئَلی گه چیَمَ موئینی ئو مِیتی ئو قُراتی مالِمَقوم، اژ باوَه نیَ بلکِم اژ دنیاءَ.
هِرّو اَرِنو، اَرِیَگه چِنَ تُرّ قائِنا ئو وَه خاطر نفع، چِنَ تُرّ خِلَط بَلعاما ئو اِ شورش قورَح اژ بِن چِن.
ئو اُژدها کَلِنگو آوشدَ هُار، هَراَ مار قدیمیَ گه ابلیس ئو شِطو نُمَسی، اَوَه گه کُل دنیا اژ رئی اِرَماری. اوُ آوشد اَر زَمی، ئو فریشدِهلِهِیشی وَهگَرد اوُ آوشد اَر زَمی.