8 اَرِیَگه جُجُ اَرّ مِه وَه نُامَه ووژِم هُمَهم پَژارا کِرد، اَرِه یَه پشیمو نیِم، وَهیاآگه وخدی دیم گه اَ نُامَه جُجُ اَرِه گِری هُمَه پَژارا کِردی، پشیمونا بیم.
مِنتائای اَرِیَگه ایی چیئَلمَ وِتَ هُمَه، دلتون اژ خُصَه پِرا بیَ.
گِل سِئِم عیسی وِتیَ پطرس: «شَمعون، کُر یونّا، آیا دوسِم دیرین؟» پطرس اَرِیَگه عیسی اَرِه گِل سِئِم اَژی پِرسی، «آیا دوسِم دیرین؟» خُلک گیریاتی ئو جوواو داتی: «اِ خداون، تو اژ کُل چی باخَوَرین؛ توءَ مَذانین گه دوسِت دیرِم.» عیسی وِتی: «مِتیَهجی کاوِرَلِم بو.
اَرِیَگه سِیل کَن گه ایی خُصهی گه اَرِه خداءَ چه ثمرَلی اِنوم هُمَه آوِردیَسیَ عمل، بلکِم چه شوقی گه نِشو بِینو تصقیرکار نیئینو، چه آگِر اَژی چیئِنی، چه ترسی، چه حسِرتی، چه خیرَتی، چه مِجازاتی. هُمَه اژ کُل لِحاظی ثابتتو کِردیَ گه اِ ایی گپَ بیگنائینو.
اِسَه وَهیاآگه اَرِه هُمَهم نُیسو، نه وَه خاطر کسی بی گه ظلم کِردی، نه وَه خاطر کسی گه ظلم اَری بیتی، بلکِم اَرِه یَه بیَ گه خیرَت هُمَه اَرِه ایمَه، اَرتَک خدا آشگارا بو.
مِنتائای خدای گه دلگُوئیَ مِئَه پَژارَنِشینَل، وَه هاتِن تیتوس ایمَه دلگُوئی داتی.
ئو نه فَخَد اژ هاتِن او، بلکِم وَه اَ دلگُوئیَ گه او اژ هُمَه گِرتوئیتی. تیتوس اژ اَ حسِرتَ گه اَرِه مِه دیرینو، ئو خُصَهتو، ئو خیرَتی گه اَرِه مِه دیرینو، وِتی، هُنَ گه خَوشالی مِه ویشتِرا کِردی.
اِسگَه مِه خَوشالِم، نه اَرِیَگه هُمَه پَژار بینونَ، بلکِم اَرِیَگه ایی خُصَهتونَ باعث توئهئو بی. اَرِیَگه خُصَه هُمَه اَرِه خدا بی، تاگَه هُیچ ضِرَدی اژ جونِم ایمَه نَرَسیَ هُمَه.
«مِه کسَلی تنبیَه مَهَم ئو خِضَ مَهَم اَرینو گه دوسو دیرِم. اِسَه بور اَر سر خیرَت ئو توئَه بِهَه.