8 اَاَ، جسوریم، ئو ایمَه یَه بیتِرَ مَذانیم گه اژ ایی لارَ دویر بوئیمو ئو اَرتَک خداون مالمو داشدوئی.
اِسَه ایمَه هَر جسوریم، مَذانیم تا وخدی گه لیزمو گِرتیَس اِنوم ایی لارَ، اژ خداون دویریم.
اِاِ عزیزَل، اِسگَه آیلَل خدایمو، مِنتائای اَ چیئَه گه میا بوئیمو حالامی دیار نوئیَ، مِنتائای مَذانیمو وخدی گه او ظاهر بو، موئیمون اِجور او، اَرِیَگه او هَراَ جورَ گه هَس، موئینیمو.
ئو هر وخد چِم ئو جامی اَرِه هُمَه آمادَه کِرد، اِدوارَه مام ئو هُمَه میَرِم اَرِه تک ووژِم، تاگَه اَر اورَه گه مِه هم، هُمِهیش بوئینو.
اِسَه چه اِ مال بوئیمو، چه دویر اژ مال، مصقودمو یَسَ گه وَه دل او بوئیمو.
ئو دیَر هُیچ لیَنی نیَ. بلکِم تخت خدا ئو تخت وَرک هایتی اِنوم ئو خادمَلی عَبادتَ مَهَنی.
مِنتائای پولُس جوواوا داتی: «یَه چه کاری کَ مِهِینو؟ اَرچَه مَگیرینون ئو دل مِنَ مَشکِنینو؟ مِن اَرِه نُم خداون عیسی، حاضرِم نه فَخَد بِکُوئِمِ زندو، بلکِم اِنوم شیَر اورشلیم بِمِرِم.»
اِ باوَه، مِم اونَلی گه داتَسَ بینِم وَهگَرد مِه بوئن، هَراَ جاءَ گه مِه هم، تاگَه جِلالِم بوئینِن، جِلالی گه تو داتَسَ بینِم؛ اَرِیَگه وِر اژ یَگه بِنیا دنیا باوِنی مِنِت دوس داشدیَ.
«اِاِ خداون، اِسگَه مِطابق وَدَهت، خادمتَ سِلامت مِرخصَ مِهِین.
اَرباوِهِه جوواوا داتی: ”آفِری، اِاِ خِلمتکار خو ئو اَمونتدار! اِ چیئَل کم اَمونتدار بین، اِسَه چیئَل فِرَهتی میَمَ دَسا. بوری بوءَ هُمبیَر خَوشی اَرباو ووژِت!“
اَرباوِهِه جوواو داتی: ”آفِری، اِاِ خِلمتکار خو ئو اَمونتدار! اِ چیئَل کم اَمونتدار بین، اِسَه چیئَل فِرَهتی میَمَ دَسا. بوری بوءَ هُمبیَر خَوشی اَرباو ووژِت!“
اَوَه گه بِیتی خِلمت اَر مِه بِهِه، باس باءَ دُم مِنا؛ ئو جای گه مِه بوئم، خادم مِنیش هار اورَه. کسی گه خِلمت اَر مِه بِهِه، باوَه آسمونی عزّتَ مَنِتی اَری.