3 اَرّ اِراسی بِهِیمیِ وَر، دیَر لُت نِمَمینیم.
اَرِیَگه اِنوم ایی داوار زمینیَ هِناسی سردَ مَکیشیم، هوسَ مِهِیم گه مال آسمونیمو بِهِیمِ وَر.
اَرِیَگه تا وخدی گه ایمَه هایمِ ایی داوارَ، اِ ژیر بار گِرو هِناسی سردَ مَکیشیم، اَرِیَگه نِمِمو جِنِک اِوَرمون اِرباریم، بلکِم تا جِنِکیتِر بِهِیمِ وَر، تاگَه ژییاین، اَ چیئَه گه فانیَ قویت اِرادِ.
«حُواستو بو، اِجور دُزی مام! خَوزگالَ اَ کسَ گه بِمینیِ خَوَر ئو جِنِک اِوَر بوتی، تاناخواد لُت بِچوءَ رئیا ئو بوءَ رُسبا عالم.»
پَنتَ میَم گه طِلای گه وَه آگِر خالصا بیَ اژ مِه بِخِرین تاگَه دولَمَنا بوئین؛ ئو جِنِکَل اِسبی تاگَه بِهِینِ وَر ئو ننگ لُتیِت دیار ناو، ئو دِکداری تاگَه بِساین اَرسر چیَمَلِت ئو بیناآ بوئین.