9 اِراسیش گُمونمو کِرد گه حکِم مِردِنمو هاتیَ. مِنتائای یوئنَ اَرِه یَه بیَ گه ایمَه نه اَر ووژمو بلکِم اَر خدای توکل بِهِیم گه مِردیَل زِنیا مِهِه.
اَسَه اَرِه بِری گه اطمینونونَ صالحبیئین ووژو داشد ئو باقی مردِمونَ چیَم خواریا سِیلَ مَهَرد، ایی متلَ وِتی:
هَرهُنَ گه اِنوم کِتاو زبور داوود نُیسیاءَ: «ایمَه تموم روژ، وَه خاطر تونَ مَمِریم ئو اِجور کاوِرَل کُشتاری وَه حساوَ مایم.»
خدا ایمَه اژ هُنَ خطری گه مرگَ دُما بیتی نجاد داتی، ئو هَنی نجادَ مِ ئو ایمَه امیدمو هار او گه هَنی نجادمونَ مِ.
اَرِیَگه اِاِ بِرال، نِمِم اژ سخدیَلی گه اِ هیال آسیا هاتَ سرمو، بیخَوَر بوئینو. اَرِیَگه بار گِرونی اَر کولمو بی گه ویشتِر اژ قُوهمو بی، هُنَ گه امید اَر زِنی مَنِنمونیش ناآشد.
نه یَگه ایمَه کفایت دیریم ئو ادعا بِهِیم گه هَماری چیئی اژ ایمَه ماءَ عمل، بلکِم کفایت ایمَه اژ جونِم خداءَ،
مِنتائای ایمَه ایی گنجَ اِنوم کویزَهل گِلین دیریمو، تاگَه دیار بو گه ایی قدِرت عظیمَ اژ خداونَ نه اژ ایمَه.
ابراهیم هُنَ فگِر کِردی گه خدا مَتونی جُجُ اسحاق اژ مِردیَل زِنیا کِ، ئو ماو بوشیم گه هَماری ابراهیم اسحاق اژ مِردِنا سَنی.