15 حُواستو بو گه هُیچکس جوواو گَنی وَه گَنیا نِ، بلکِم هَر اِ دُم خوئی کِردِنَ یَکتِری ئو اَر کُل کس بوئن.
مِنتائای مِنَ موشِمئونتو، نوسِن اَر نوا آم شرَبار. اَرّ کسی وَه چَپالی بِ اَر نومرُیت، اَ لا رُیشِت ویرِ او بِپِلِناِر.
مِنتائای هُمَه، دشمنَلتو دوس داشدوئی ئو خوئی بِهَنَ اَرینو، ئو بییَگه چیَمَرئی تِلافَتی بوئینو، قَرت بیَنئونو، اَرِیَگه اَجِرتو فِرِهءَ، ئو موئینونَ آیلَل خداءِ متعال، اَرِیَگه او وَهگَرد ناشُگیرَل ئو گَنَکارَل مِرِبونَ.
مِنتائای پولُس وَه دَنگ کَلِنگ، وِتی: «ضِرَد اَر ووژِت نیَ گه ایمَه کُل هایمون اَر ایرَه!»
مِحبت باس خالص بو. اژ گَنی بیزار بوئن ئو سفدِسخد بچسبِنَ اَ چیئا گه خوءَ.
اِسَه بورِن وَه دُم چیئیکا بوئیمو گه باعث صُئلوسِلامتی ئو تقویت ایمو یَکتِریَ ماو.
رئی مِحبت بِگِرِنِ وَر ئو اژ تیَه دلا وَه دُم عطائَل روحانیا بوئن، مصقوصاً یَگه نبوّت بِهِینو.
وخدی تیموتائوس هات، حُواستو بو گه اَر تک هُمَه هُیچ دل اِ هول ناوتی. اَرِیَگه اویش اِجور مِه خِلمت اژ خداونَ مِهِه؛
هُنَ شکائَتَلی گه ها نومتوناِر هَر ووژ اَرِنتو شِکِسَ. اَرِهچَه نِمِتو مظلوم بوئینو؟ اَرِهچَه حاضر نیئینو ضِرَد بِهِینو؟
اِسَه تا وخد دیریم خوئی بِهِیم اَر کُل کس، مصقوصاً اَر ایمودارَل مسیح.
اِسَه، خو حُواستو بو گه چطور رفدارَ مِهِینو، رفداری نه اِجور نایونَل بلکِم اِجور دونائَل.
خلاصَه هرکُم اژ هُمِهیش باس ژَنتو اِجور ووژتو دوس داشدوئی، ئو ژَنیش باس حُواس بوتی گه عزّت بِنی اَر میردِهی.
هرکُم اژ هُمَهمو تشویق کِرد ئو دلگُوئیمو دا ئو اَمونَتمو دا گه طوری رفدار بِهِینو گه لائق خدای بو گه دَوَتتونَ مِهِئَه پاتِشائی ئو جِلال ووژ.
بلکِم کُل چی اِنتحو کَن؛ سفدِسخد بچسبِنَ اَ چیئَه گه خوءَ.
مِنتائای تو اِاِ پیا خدا، اژ کُل یوئنَ بِحوا، ئو بِچُ اَدُم صالحبیئین ئو دینداری ئو ایمون ئو مِحبت، دَرینداری ئو مِلائمت.
خادم خداون نَباس مِرافَه بِهِه بلکِم باس وَهگَرد کُل کس مِرِبو بو، بتونی تیَلیم بِ، ئو وَه صبِر گَنی تیَمِل کِ.
گَنی کس نوشِن، جنگَری نوئن بلکِم مِلوم بوئن ئو وَهگَرد کُل مردِم وَه فِروتنی کاملا رفدار بِهَن.
فِرَه تقِلا بِهَن تاگَه وَهگَرد کُل مردِم اِ صُئل بوئینو ئو مقدّس بوئینو، اَرِیَگه وَه بیاَوَه هُیچکس خداون نِموئینی.
اِسگَه گه وَه اطاعت اژ حخیخت، گیونَل ووژتو پاکتونا کِردیَ تا مِحبت بِرائی خالصتو داشدوئی، باس اژ تیَه دلا فِرَه یَکتِریتو دوس داشدوئی.
عزّت بِنِن اَر کُل کس، بِرالتو دوس داشدوئی، زِلَتون اژ خدا بِچو ئو عزّت بِنِن اَر امپراطور روم.
جوواو گَنیَ گَنی ئو دُشمینَ دُشمینا نیَن، بلکِم اِجالی، بِرَکت بارِنَ دس، اَرِیَگه هَر اَرِه یَه دَوَت بینونَ تاگَه بِرَکت بوءَ نَصُیتو.
اِاِ عزیزِم، گَنیَ سرمقش ووژِت نِهَه بلکِم اژ خوئی سرمقشا بِگِر؛ کسی گه خوئیَ مِهِه، اژ خداءَ، آم گَنَکار هرگِس خدا نِئیَسی.
اَسَه کَتم اَررُی پالی تا عَبادت کَمی. مِنتائای او وِتیئونِم: «ناخواد هُنَ بِهِین! اَرِیَگه مِنیش هُمقطار تون ئو بِرالتِم گه سفدِسخد مَچسبِن اَر شاتی عیسیآ. خدا بِپِرَس! اَرِیَگه شاتی عیسی، روحِ نبوّتَ.»
مِنتائای فریشدَه وِتیئونِم: «ناخواد هُنَ بِهِین! مِنیش هُمقطار تون ئو بِرالتِم، یانی نبوّتکَرَل، ئو اونَلی گه کلوم ایی کِتاوَ مارِنَ جا. خدا عَبادت کَ.»