7 آخِر کُل چی نزیکَ؛ اِسَه وَه خاطر دوعائَلتو نوا ووژتو بِگِرِن ئو وَه سر ووژتونا بوئن.
اِسَه حُواستو بو، اَرِیَگه نِمَذانینو خداون هُمَه چه روژی مای.
اِسَه حُواستو بو اَرِیَگه نه اژ اَ روژَ خَوَر دِرینو ئو نه اژ اَ ساتَ.
«مِنتائای حُواستو بو، تاناخواد عِیاشی ئو مَسی ئو هول ایی زِنِهیَ دلتو سخدا کِ ئو اَ روژَ اِجور تِلهی ناهَلمونَ باءَ سرتوناِرا.
اِسَه هَر حُواستو بو ئو دوعا بِهَن تاگَه بتونینو اژ کُل ایی چیئِلَ گه وَه ایی زویَ اتفاقَ مَکُوءِ، اِ اَمو بِمینینو ئو بوسینون اَر حضور کُر اِنسو.»
وِتیئونو: «اَرِهچَه حیوَتینونَ؟ هیزگِرِن ئو دوعا کَن تاگَه نَکُوئینون اِنوم اِنتحو.»
اِ امید خَوشالی بِهَن، اِ سخدیَل طاختتو داشدوئی ئو یِمِجو دوعا بِهَن.
اِسَه آخِرزمونَ مَرَسی، یانی وخدی گه او دُما نابود کِردِن هر حکومتی ئو هر قدِرتواختیاری ئو هر قویَتی، پاتِشائیَ مِئَه دس خداءِ باوَهآ.
بِرال، مصقودِم یَسَ گه وَخدمو تَنگَ. اَژیرِ دُما، جُجُ اونَلی گه ژَن دیرِن، جوری زِنِهی بِهَن گه بِگِر ژَن نِرِن؛
ئو اِ کُل زمونی، وَه کُلِ جور دوعا ئو لالکَحُاس، اِنوم روح خدا دوعا بِهَن ئو اَرِه یَه وَهخَوَر ئو هوشیار بوئن، ئو یِسَر ئو وَه پایاری اَرِه کُل ایمودارَل مسیح دوعا بِهَن.
بِیلِن کُل کس بِذانی چَنی مِلومینو. خداون نزیکَ.
وَه حُواسجیَمی ئو شگِر کِردِن، هَر بنیشِنَ دوعا کِردِن.
مِنتائای تو هَر هوشیار بو، سخدیَل تیَمِل بِهَه، کار اِلوم انجیل اَنجوم دَ، ئو خِلمت ووژِت تمومِکمال برَسِنَ آخِر.
ئو یامونَ مِ بیدینی ئو هُواوهوس ایی دنیاءَ بنیمِ لا ئو وَه نوا ووژ گِرتِن ئو صالحبیئین ئو دینداری اِ ایی زمونَه زِنِهی بِهِیم.
ئو اژ جیَم بیئِن اِ دور یَک دس هیزنِیم، هُنَ گه بِری هوکارَه بینَ، بلکِم ویشتِر یَکتِری تشویق کِیم -مصقوصاً اِسگَه گه موئینینو اَ روژَ، روژ گِلاهُاردِن خداون عیسی، دیری نزیکتِرا ماو.
اَرِیَگه اَسَه، مسیح باس اژ زَمو بِنیا دنیا، هَر جُور کیشوئیتی. مِنتائای اِسگَه او یِه گِل اَرِه همیشَه اِ آخِر کُل دورَهل ظاهر بیَ تا وَه قُرونی کِردِن ووژ، گنا اژ بِن بیَری.
اِسَه فگِرَلتو اَرِه عمل آمادَه بِهَن، هوشیار بوئن ئو امیدتو کامل اَر فیضی بو گه موقَع ظاهربیئِن عیسی مسیح ماوَ نَصُیتو.
هَرهُنَ، هُمِهیش اِاِ میردَهل، ژِنَل ووژتو بشتاسِن ئو وَه درکی گه اَژینو دیرینو زِنِهیَ گَردو بِهَن ئو وَهگَردو اِجور ظرف ظریفتِر وَه عزّتا رفدار بِهَن، اَرِیَگه وَهگَرد هُمَه وارثَل فیض ژییاینِن، تا چیئی نوا دوعائَلتو نَگِری.
هوشیار بوئن ئو حُواستو بو، دشمن هُمَه ابلیس اِجور شیری گه مَنِرکِنی دیری گِرد سِرَ مِ ئو مِنِی کسی مِهِه تا قویت اِرادِیتی.
«حُواستو بو، اِجور دُزی مام! خَوزگالَ اَ کسَ گه بِمینیِ خَوَر ئو جِنِک اِوَر بوتی، تاناخواد لُت بِچوءَ رئیا ئو بوءَ رُسبا عالم.»