18 ئو «اَرّ آم صالح وَه سخدی نجاد بِگِری، خدانشتاسَل ئو گناکارَل چِهئون اِرَمای؟»
خِراجگیرَل ئو گناکارَل کُلو جیَمَ موئیان اَرتَک عیسی تاگَه قصَهل بشتوئِنی.
اَرِیَگه اَرّ هُنَئَه چو تَر بِهَن چِئِه چو حُشگَ مَهَن؟»
قویَتونَ ماءَ دل شاگردَل ئو اونَلو تشویقَ مَهَرد تاگَه بوسِن اَرسر ایمونو ئو موئِتو: «ایمَه باس وَه تیَمِل سخدیَل فِرِه، بِچیمَ نوم پاتِشائی خداآ.»
ئو وِتی: ”پولُس، زِلَت نَچو. تو باس بوسین اَر حضور امپراطور روم، ئو اِسگِهیشَ، خدا گیو کُل هُمسفرَلِت بَشخیَسیَ تو.“
پولُس وِتیَ افسرِهَه ئو سَروازَل: «اَرّ ایی پیالَ نوسِن اِنوم کَشتی، نِمَتونینو نجاد بِگِرینو.»
اَرِیَگه خَضو خدا اژ آسمونَ ما اَرضد کُلِ جور بیدینی ئو ناراسی مردِمی گه وَه ناراسیو نوا حخیختَ مَگِرِن.
اَرِیَگه وخدی گه ایمَه هَنی زوئین بیمو، مسیح اِ زَمو دُریس، گیو ووژ ناتی اَرِه بیدینَل.
مِنتائای خدا مِحبت ووژ هُنَ اَر ایمَه ثابت کِردی گه وخدی ایمَه هَنی گناکار بیمو، مسیح اَرِه ایمَه مِرد.
اِسَه اَوَه گه گُمونَ مِهِه پایارَ، حُواس بوتی گه نَکُوءِ!
هَمیش مَذانیمو شریعت نه اَرِه آمَل صالح، بلکِم اَرِه کسَلی کَ گه قانونَ مَنِنِ ژیر پا ئو کسَلی گه کورفِربونِن، اَرِه بیدینَل ئو گناکارَل، ئو ناپاکَل ئو کِفِرچیَل؛ اَرِه خوینیَل باوِهئودا؛ اَرِه کسَلی گه آمَ مَکُشِن،
اِسَه وَهیاآگه وَدَه چیئین اِنوم پَلامار او هَر هار سرجا ووژ، زِلَمو بِچو گه ناخواد آشگارا بو یَکی اژ هُمَه، اِ یَگه برَسیَ وَدَه شِکِس هُاردیِ.
هُمَه اَ آم صالحَ گه نوسیا اِنوم رُیتو، مَکومتو کِرد ئو کُشتِتو.
هوشیار بوئن ئو حُواستو بو، دشمن هُمَه ابلیس اِجور شیری گه مَنِرکِنی دیری گِرد سِرَ مِ ئو مِنِی کسی مِهِه تا قویت اِرادِیتی.
مِنتائای وَهسونگَ هَراَ کلومَ، آسمونَل ئو زمینی گه اِسگَه هَسی اَرِه آگِر نیریانَسِ لا ئو تا روژ داوری ئو نابودی بیدینَل حفظَ موئن.
تا اَر کُل داوری بِهِه ئو کُل خدانشتاسَل وَهسونگَ کُل کارَل شرَباریای گه اِنوم خدانشتاسیو کِردیَ مَکوم کِ، ئو وَه تقاص کُل قصَهل گَنی گه گناکارَل خدانشتاس اَرضد اوُ وِتیَ، مَکومو کِ.»