19 اَرِیَگه یَه کار پِر اژ فیضی کَ گه کسی گه چیَم هایتی اَر خدا، وخدی وَه ناحخ عذاوَ مَکیشی، دردَل تیَمِل بِهِه.
«اَرّ فَخَد کَسَلتونی دوس داشدوئی گه دوستو دیرِن، چه افتخارتونی اَرِه دیری؟ جُجُ گناکارَلیش دوسدارَل ووژو دوس دیرِن.
مِنتائای یوئنَ کُل وَه خاطر نُم مِنَ مارِنَ سرتو، اَرِیَگه اَ کسَ گه مِه کِلکِردیَسی نِمَشتاسِن.
وخدی برنابا رَسی اَر اورَه ئو فیض خدا دیتی، خَوشالا بی ئو کُل تشویق کِردِنی تاگَه وَه تمومِ دل وفادار بِمینِن اَر خداون،
اِسَه آم باس فِربوبَر بو، نه فَخَد اَرِیَگه اژ خَضو خدا دویر بو، بلکِم وَه خاطر وِژدونیش.
مِنتائای وَه فیض خدا، مِه یَئمَ گه اِسگَه هم، ئو فیض او اَرِنِم بیثمر نوئیَ. برعسک، مِه سخدتِر اژ کُل اونَل کارِم کِرد، وَهیاآگه مِه ووژِم نوئیم، بلکِم اَ فیض خدا بیَ گه وَهگَردِم بی.
اَرِیَگه افتخار ایمَه شاتی وژدانمونَ، گه ایمَه اِنوم ایی دنیاءَ ئو مصقوصاً چَنی ویشتِر وَهگَرد هُمَه، وَه سادهی ئو رُیراسی گه اژ خداءَ رفدارمو کِرد، نه وَه حکمت بشری بلکِم وَه فیض خدا.
اِسَه اِاِ بِرال، میا هُمَل اژ فیضی گه خدا بَشخیَسیَ کلیسائَل هیال مقدونیَه، باخَوَرا بِهِیم.
اَژونَسَ گه هُنَ عذاویشَ مَکیشِم، مِنتائای عارِم نِمای، اَرِیَگه مَذانِم ایمونِم آوِردیَس اَر کی ئو اطمینو دیرِم گه اوءَ مَتونی اَ چیئَه گه سپارتیاسَ مِه، تا اَ روژَ حفظ کِ.
اَرّنَه یانی پیشکَش کِردِن قُرونیَل آنموسیا؟ اَرِیَگه، کسَلی گه عَبادتَ مَهَن یِه گِل اَرِه همیشَه پاکا موئیان ئو اژ اَوِءِ دُما دیَر وَه خاطر گنائَلو ووژونَ گناکار نِمَذناسد.
اَرِیَگه اَرّ وَه خاطر کار خطای، تنبیه بوئینو ئو تیَمِل بِهِینو، چه افتخاری دیری؟ مِنتائای اَرّ خوئی بِهِینو ئو اِجالی زجِر بِکیشینو ئو تیَمِل بِهِینو، اَرتَک خدا یَه کار پِر اژ فیضی کَ.
مِنتائای اَرّ عذاوَ مَکیشینو، ناخواد گه وَه نُم خوینی یا دُز یا شرَبار یا جُجُ فِضول بو.