12 کردارتو اِنوم خِرِیهودیَل هُنَ وَه عزّتا بو گه اونَلی گه اَرضدتونَ موشِن ئو گَنَکارَل هناتونَ مَهَن، وخدی کارَل خوتو بوئینِن، خدا اِ روژ دیئِنی جِلال دَن.
اَرِه شاگرد هَر یَه بسَ گه بو اِجور استاد ووژ ئو اَرِه خُلُمیش هَر یَه بسَ گه بو اِجور اَرباو ووژ. اَرّ کَلِنگ مال وَه بِعِلزِبول یانی شِطو هِنا کَن، چَنی ویشتِر وَه باقی اَل اَ مالَ گَنَ موشِن؟
«خَوزگالَ هُمَه، وخدی گه مردِم وَه خاطر مِه، دُشمینتونئون دَن، آزارتو دَن ئو وَه دِرو، هر قصَه گَنتونی اَرضد بوشِن.
اِسَه بِیلِن نُیر هُمَه بِکُوءِ اَررُی مردِم تاگَه کارَل خوتو بوئینِن ئو باوَه هُمَه گه ها نوم آسموناِر، جِلال دَن.
وخدی مردِم یِئونَ دی، زِلَئو چی ئو خدائونی جِلال دا گه هُنَ قدِرتواختیاری داسیَ اِنسو.
«بِمارِکَ خداون خداءِ اسرائیل، اَرِیَگه هاتیَسَ دیار قوم ووژ، ئو آزاد کِردِنَسی.
ئو ووژت ئو آیلَلِت اِ دَرینتَ مَکیشِنَ خاک ئو خوین. بَردی اَرسر بَردی اِنوم تو نِمِیلِن اَر جا؛ اَرِیَگه زمونی گه خدا هاتِ دیارِت، درکِت نَهَرد.»
«خَوزگالَ هُمَه، وخدی گه مردِم وَه خاطر کُر اِنسو، اژ هُمَه بیزار بوئن ئو هُمَه اِنوم ووژو تار کَن ئو دُشمینتونئون دَن ئو بَنُمتو کَن.
دُما یَگه یهودا چیَ دِریر، عیسی وِتی: «اِسگَه کُر اِنسو جِلال گِرتی ئو خدا اِنوم او جِلال گِرتی.
شَمعون تیَریف کِردی گه چطور خدا اَرِه گِل اول هاتِ دیار خِرِیهودیَل ئو اِنوم اونَل قومی اَرِه نُم ووژ جیاآ کِردی.
اُوُ نِمَتونِن اتهامَلی گه دائونَس اَر مِه، ثابت کَن.
وخدی پولُس یِهات اِنوم، یهودیَلی گه اژ اورشلیم هاتوئین، هوسیانیَ دورا ئو اتهامَل فِرَه ئو سخدونی دا اَری، مِنتائای نتونستو ثابتو کَن.
مِنتائای دوس دیریم عخیدَهلِت بشتوئیم، اَرِیَگه مَذانیم گه مردِم، اِ کُل جا اَرضد ایی فرقَه قصَه مَهَن.»
جوواو گَنی کسَ گَنیا نیَن، بلکِم حُواستونَ اَ چیئَه گه اژ نظر کُل مردِم عزّت دیری، بو.
بورِن هُنَ دُریس رفدار بِهِیم گه هَماری هایمون اِنوم روشتایی روژاِر نه اِنوم عِیاشی ئو مَسی، نه اِنوم بیعصمتی ئو خیزی، نه اِنوم جنگ ئو حَسوئی،
هر کی هُنَ خِلمت اژ مسیح بِهِه، خدا قبولَ مِهِیتی ئو مردِمیش تاییدَ مَهَنی.
ئو تاگَه قومَل خِرِیهود، خدا اَرِه ریَمَتی جِلال دَن. هَرهُنَ گه اِنوم نُسَخ مقدّس نُیسیاءَ: «وَه ایی خاطرَ، تون اِنوم قومَل خِرِیهود، شُگِرَ مَهَم، ئو اَرِه نُم تو دَنگ اِرَمارِم.»
رازَل دل آشگارا ماوتی. اَسَه رُیَ مَنی اَر زَمی ئو خدا مَپِرَسی ئو اِلومَ مِهِه گه: «اِراسی خدا ها نومتوناِر.»
اَرِیَگه افتخار ایمَه شاتی وژدانمونَ، گه ایمَه اِنوم ایی دنیاءَ ئو مصقوصاً چَنی ویشتِر وَهگَرد هُمَه، وَه سادهی ئو رُیراسی گه اژ خداءَ رفدارمو کِرد، نه وَه حکمت بشری بلکِم وَه فیض خدا.
مِنتائای ایمَه اِ درگا خدا دوعاءَ مِهِیم گه هُمَه خطای نِهِینو، نه یَگه تا دیار بو گه ایمَه اِ اِنتحو سربِلِنگ بیمونَ، بلکِم تاگَه هُمَه اَ چیئَه گه دُریسَ، اَنجوم دِینو، جُجُ اَرّ ایمَه رِفوزَه وَه چیَما بایم.
اَرِیَگه تقِلا مِهِیم اَ چیئَه گه نه فَخَد اِ چیَم خداون، بلکِم اِ چیَم مردِمیش دُریسَ، اَنجوم دِیم.
ایمِهیش کُل، زمونی اِنوم یوئنَ اِنوم هُواوهوس جسمو زِنِهیمونَ مَهَرد، ئو چیئَلی گه لار ئو فگِرمونَ مِهِستی انجوممونَ ما؛ ئو اِجور کسَلیتِر، مِطابق طبیعتمو مَکوم بیمون اَر آیلَل خَضو.
تا طُرُخ زِنِهی قدیم ووژتو، یانی اَ اِنسو قدیمَ گه وَه خاطر هُواوهوس گنا گَنیائی، اِ وَرتو بِکَنینو.
فَخَد بِیلِن اِ زِنِهیتو رفدارتو لائق انجیل مسیح بو، تاگَه چه مِه بام ئو هُمَه بوئینِم چه نوئم، اِبارَه هُمَه بشتوئِم گه سفدِسخد اِ یِه روح هوسیاینونَ، وَه یِه فگِر، شونَ شو یَکتِری اَرِه ایمو انجیل تقِلاءَ مِهِینو.
دُماخِرِ، اِاِ بِرال، هر چی گه راسَ، هر چی گه عزّت دیری، هر چی گه دُریسَ، هر چی گه پاکَ، هر چی گه باوِ دلَ، هر چی گه لائق شگِر کِردِنَ، اَرّ فِرَه خوءَ، اَرّ لائق شگِر کِردِنَ، وَه ایی چیئِلَ فگِر بِهَن.
تاگَه اَر تک اونَلی گه اژ کلیسا هانَ دِریر، خو زِنِهی بِهِینو ئو هَوَجَهتو نَکُوءِ کسی.
اَرِه پاتِشائَل ئو کُل کارَدَسَل، تاگَه بتونیم زِنِهی آروم ئو آسودَهمونی داشدوئی گه اِ کُل لِحاظی باوِ دل خدا ئو سنگین بو.
نِیل هُیچکس وَه خاطر جِهالیِت خوارِت کِ، بلکِم اِ قصَه کِردِن ئو کردار ئو مِحبت ئو ایمون ئو پاکی، سرمقش کُل ایمودارَل بو.
ئو وَه کارَل خو بشتاسِنی، یانی آیلَل خو تربیت کِردوئیتی، هُنهاوو بو، پال ایمودارَل مسیح شورئیتی، دردَبارَل یاری دائیتی، ئو ووژ وَخم هر کار خوئی کِردوئیتی.
دوعامون اَرِه بِهَن، اَرِیَگه اطمینو دیریم گه وِژدانمو پاکَ ئو مِمو اِ کُل چی سربِلِنگ بوئیمو.
بیلا زِنِهیتون اژ پیلدوسی دویر بو ئو وَه چیئی گه دیرینو قانی بوئن، اَرِیَگه خدا وِتیِ: «هرگِس وِلِت نِمَهَم، ئو تَنیات نِمِیلِم.»
اِنوم هُمَه کیَ گه عاخل ئو فیَمیدَه بو؟ بِیلِن او وَه رفدار خو، کارَل ووژ گه فِروتنی حکمت ها نومو نِشو بِ.
اَرِیَگه خواس خدا یَسَ گه وَه خوئی کِردِن ووژتو، نوا قصَهل نایونی مردِم اَخمَخ بِگِرینو.
وِژدانتو پاک بِیلِن تا کسَلی گه بُختِمَ میَن اَرینتو، اونَلی گه اژ رفدار خوتو اِنوم مسیح گَنَ موشِن، خجالتا بوئن.
هر کی قصَه مِهِه، اِجور خدا قصَه بِهِه؛ ئو هرکی خِلمتَ مِهِه، وَه قویَتی گه خدا موئَشخی خِلمت بِهِه، تاگَه اِ کُل چی، خدا وَهسونگَ عیسی مسیح جِلال بِگِری. جِلال ئو سِلطنت اَر او تا ابد ئو تا ابد. آمین.
اِسَه گه کُل یوئنَ وَه ایی جورَ اژ یَکَ مَچویچِن، هُمَه اِ ایی زِنِهی مقدّس ئو دینداریَ گه دیرینو باس چطور آمَلی بوئینو؟