1 اِسَه هر جور گَنی، هر جور رِنگَری ئو دودَم دوزوئونی ئو حَسوئی، ئو هر جور بُختِم اژ ووژتو دویرا کَن
اِاِ ریاکارَل! اِشعیا پِخَمَر اِبارَه هُمَه چَنی خو پیشگوئی کِردی، اَسَه گه وِتی:
هَرِ ایی جورَ، هُمِهیش ووژتو صالح نِشو مردِمَ مِینو، مِنتائای اِ دَرینا پِر اژ ریاکاری ئو شرَبارینو.
ئو اِنومجا شیقا مِیتی، ئو ماوژِتیِ جاگَه ریاکارَل، جای گه گیری ئو دِنوریچَه هَس.
اِاِ ریاکار، اولبار کُتَلِهَه اژ چیَم ووژت اِربار، اَسَه بیتِرَ موئینین تاگَه پر کیَه اژ چیَم بِرات اِربارین.
یانی باس خِراج بِیم یا نه؟» مِنتائای عیسی ریاکاری اونَل فیَمی ئو وِتی: «اَرِهچَه مِتو اِنتحونِم کِینو؟ سکهی بارنَ اَرِه مِه تاگَه بوئینمی.»
هِرّو اَرِنتو! هُمَه اِجور قورَل بیتُرِشُری کینو، گه مردِم بییَگه بِذانِن اَررُی اونَل مَچِنَ رئیا.»
هَرِ ایی وخدَ، هزارو نفر جیَم بین، اَخِنَ گه پائونَ مَنیا اَرسر یَکتِری. عیسی اولبار وَهگَرد شاگردَل ووژ قصَه کِردی ئو وِتی: «اژ حمیرتُرش فَریسیَل گه ریاکاریَ، دویرا بِگِرِن.
یاگَه چطورَ مَتونین وَه بِرات بوشین ”بِرا، بِیل پر کیَه اژ چیَمِت اِربارِم“، مِنتائای کُتَل اِنوم چیَم ووژِت نِموئینین؟ اِاِ ریاکار، اولبار کُتَل اژ چیَم ووژِت اِربار، اَسَه بیتِرَ موئینین تاگَه پر کیَه اژ چیَم بِرات اِربارین.
وخدی عیسی نَتَنائیل دیتی گه مایتی اَرِه تک، اِبارَه او وِتی: «اِراسی گه ایی پیا اسرائیلی کَ، گه هُیچ رِنگَری اِنوم نیِ!»
اونَل اژ کُلِ جور نادُریسی، شرَباری، طَما ئو گِنهِستِن پِرِن. پِر اژ حَسوئی، آمکشتِن، جنگ، رِنگَری ئو گَن هِستِن اَرِه کسَلیتِرِن. اونَل راوَبار،
اِاِ بِرال، اِ درک ئو فیَم اِجور آویل نوئن، بلکِم اِ گَنی کِردِن اِجور کورپَه بوئن. برعسک، اِ درک ئو فیَم اِجور آم بالغ بوئن.
اِسَه بورِن ایی عِدَ جَشت بِگِریمو، نه وَه حمیرتُرش کُینَه، یانی حمیرتُرش کینَت ئو شرَباری، بلکِم وَه نونِ فطیر رُیراسی ئو حخیخت.
اَرِیَگه زِلَمَ مَچو گه هایتِر وخدی بام اَرِه تَکتو هُمَه اَجورَ گه مِم، نوئینِم، ئو هُمِهیش اَجورَ گه مِتو، مِه نوئینینو. زِلَمَ مَچو گه اَر اورَه قی، حَسوئی، خِض، دشمنی، کینَت، بُختِم، خِوَت، قُراتی ئو بینظمی بو.
هر جور تیَلی، خَضو ئو خِض، قارَه، بُختِم ئو هر جور گَنی هِستِن اژ ووژتو دویرا کَن.
اَرِیَگه تشویق ایمَه، اژ ناپاکی یاگَه اَژرئیاِرهاتِن یا تقِلا اَرِه فن دائِنتو نیَ،
هَرِ ایی جوریشَ ژِنَلو باس سنگین بوئن، بُختِمچی نوئن، بلکِم وَه سر ووژونا بوئن ئو اِ کُل چی وفادار بوئن.
هَرهُنَ دایائَل باس رفدارو وَه عزّتا بو. نَباس بُختِمچی یا بَنَه شِراو بوئن، بلکِم باس اَ چیئَه گه دُریسَ تیَلیم دَن.
اِسَه اَرِیَگه هُنَ اُر کَلِنگی اژ شاتیَل اِراگِرتیمونیِ، بورِن هر بار ئو هر گنای گه سفدِسخد پیچَ میریَ قِمونا، بنیمِ لا ئو وَه پایاری، اِ مِسابقهی گه ها نواموناِر، بِرَمیم.
اِسَه هر عادت نادُریس ئو کارَل شر اژ ووژتو دویرا کَن ئو ووژتو بسپارنَ خدا ئو وَه فِروتنی بِچِنِ گِرد کلومی گه او اِنوم دلتو کاریَسی ئو مَتونی هُمَه نجاد دِ.
مِنتائای اَرّ هُمَه اِنوم دلتو حَسوئی تیَل ئو حرصی دیرینو گه اژ خودخواهیتونَ، وَه ووژتو ننازِن ئو اَرضد حخیخت دِرو نوشِن.
اِاِ بِرال، اژ گَنی یَکتِری نوشِن. کسی گه اژ گَنی بِرا ووژ بوشی یاگَه اَر او قضاوت بِهِه، اَرضد شریعت گَن وِتیَسی ئو اَر شریعت قضاوت کِردیَسی. مِنتائای اَرّ هُمَه اَر شریعت قضاوت بِهِینو، دیَر اَوَه نیئینو گه شریعتَ ماریَ جا، بلکِم قاضی اَوینونَ!
یا گُمونَ مِهِینو اَ نسخَه مقدّسَ گه وِتیِ: «خدا اَرِه اَ روحی گه ناسی اِنوم ایمَه، خیرَت فِرِهی دیری»، یَه اَرِه ووژَ موشی؟
اِاِ بِرال، شکائَت یَکتِری نَهَن، تاناخواد اَر هُمَه قضاوت بو، اِسگَه ’قاضی‘ هوسیاس اَر دِراخِل.
اِجور آمَل آزاد زِنِهی بِهَن، مِنتائای آزادی ووژتو نَهَنَ چیئی گه شَرَباریتو بپوشِنی، بلکِم اِجور خادمَل خدا زِنِهی بِهَن.
«او هُیچ گنای نَهَردی، ئو رِنگَریای اِ دَم نوئیتیَ دی.»
اَرِیَگه، «هر کی مِیتی ژییاین دوس داشدوئیتی ئو روژَل خو بوئینی باس نوا گَن وِتِن زوئو ووژ بِگِری ئو لِچَلی اژ رِنگَری بوئنی.
هُنَ باقی عمِر اِنوم جسم، اَرِه اَنجوم دائِن خواس خدا زِنِهیَ مِهِه، نه اَرِه هُواوهوسَل بشری.
هَرهُنَ، اِسگَه گه اِنوم هُنَ خیزیَل بیحدِحساوُ شیَریکونا نِموئینو، بِلُجوئیونَ مای ئو دُشمینَ میَنئونتو.
ئو هُیچ دِروئی اِنوم دَمو نوئیَ دی. اَرِیَگه یوئنَ بیعِوِن.