17 اَرّ وَه اوءَ موشینو باوَه گه بیجونِمداری ئو مِطابق کارَل هرکی داوریَ مِهِیتی اَری، اِسَه دورَه خَریوی ووژتونَ خداترسی بِگُذَرِنِن،
«اَرِیَگه کُر اِنسو وَهگَرد فریشدَهلیا اِنوم جِلال باوَه ووژَ مای، اَ موقَع وَه هر کی مِطابق کارَلی، اَجِرَ مِ.
اونَل شاگردَل ووژونَ گَرد بِری اژ کسَلی گه لا هیرودیسو داشد، کِلکِرد اَرِه تک او ئو وِتو: «استاد، مَذانیم پیای کین راسوَش ئو رئی خدا وَه دُریسی تیَلیمَ مِین ئو دَروَن عخیدَه کس نیئین اَرِیَگه چیَمت اَر ظاهر نیَ.
«اِسَه هُمَه هُنَ دوعا بِهَن: «اِاِ باوَه ایمَه گه هاینِ آسموناِر، نُم تو مقدّس بو.
راسَ موشین. مِنتائای اونِلَ خاطر بیایمونی بِریان ئو تو وَه ایمونَ گه پایارین. اِسَه قُراتی نِهَه بلکِم زِلَت بِچو.
فیضوسِلامتی اژ جونِم خدا، باوَه آسمونیمو، ئو خداون عیسی مسیح اَر هُمَه بو!
اِسَه ایمَه هَر جسوریم، مَذانیم تا وخدی گه لیزمو گِرتیَس اِنوم ایی لارَ، اژ خداون دویریم.
اِاِ عزیزَل، اِسگَه گه ایی وَدِهلَ دیریم، بورِن ووژمو پاکا کِیم اژ هر ناپاکی جسم ئو روح، ئو وَه ترس اژ خدا، مقدّسبیئین برَسِنیمَ کمال.
اَرِیَگه سِیل کَن گه ایی خُصهی گه اَرِه خداءَ چه ثمرَلی اِنوم هُمَه آوِردیَسیَ عمل، بلکِم چه شوقی گه نِشو بِینو تصقیرکار نیئینو، چه آگِر اَژی چیئِنی، چه ترسی، چه حسِرتی، چه خیرَتی، چه مِجازاتی. هُمَه اژ کُل لِحاظی ثابتتو کِردیَ گه اِ ایی گپَ بیگنائینو.
مِنتائای اونَلی گه سرشناسَ چیَما ماهاتِن -اونَ هر کی بین اَرِه مِه فرخی نِمِهِه، اَرِیَگه خدا اَژی وِلِبیجهتَ اژ کسی جونِمداری نِمِهِه- اَاَ، اونَل چیئونی اَر مِه اضاف نَهَرد،
تاگَه خداءِ خداونمو عیسی مسیح، اَ باوَه پِرجِلالَ، روحِ حکمت ئو مِکاشفَه بوئَشخیَ بینتو تاگَه او بشتاسینو.
هَر وَه ایی خاطرَ اِ بِرُوَر اَ باوِه زُنیَ میَم گه
اِاِ اَرباوَل، وَهگَرد خُلُمَلتو هَرهُنَ رفدار بِهَن، ئو اژ سیَمسی کِردِن اَرینو دس هیزدَن، اَرِیَگه مَذانینو اَوَه گه هم اَرباو اُوُنَ ئو هم هُمَه، ها آسموناِر ئو او اَژی وِلِبیجهتَ اژ کسی جونِمداری نِمِهِه.
اِسَه، اِاِ عزیزَل، هَرهُنَ گه هَر فِربوبَر بینونَ، اِسگَه، نه فَخَد وخدی مِه هم بلکِم ویشتِر وخدی نیِم، اَرِیَگه نجاد ووژتو برَسیَ نتیجَه وَه ترسِملرزِم ویشتِری خیرَتتو داشدوئی.
اَرِیَگه خطاکار سزا خطای گه کِردیِ موئینی، دوچیَمکیای نیَ.
اِسَه بورِن اَرِیَگه پاتِشائیای گه نِماءِ رِکَه، ماریمَ دس، شگِرگزار بوئیمو ئو وَه ترس ئو عزّتی گه باوِ دلَ، بِپِرَسیمی،
اِسَه وَهیاآگه وَدَه چیئین اِنوم پَلامار او هَر هار سرجا ووژ، زِلَمو بِچو گه ناخواد آشگارا بو یَکی اژ هُمَه، اِ یَگه برَسیَ وَدَه شِکِس هُاردیِ.
اِاِ عزیزَل، خواهشد اَژینتونَ مَهَم اِجور کسَلی گه اِ ایی دنیا بیگونَه ئو خَریوِن، اژ هُواوهوسَل جسم گه وَهگَرد روحِ هُمَه هانَ جنگاِر دویرا بِگِرِن.
بلکِم اِنوم دلتو عزّت بِنِن اَر مسیح خداون گه قدوسَ، هَر آمادَه بوئن تا هر کی دلیل امیدی گه ها دلتوناِر بِپِرسی، جوواوا بِینونی، مِنتائای وَه نرمی ئو عزّت.