11 दोहथल गेरंङ साते दि कुई, “शतह-शतह झुण्डो ए देशो मीहतिंङ, शतह-शतह भाषा कुट्रा मीहतिंङ ए रज्ज़ा तिंङ अई इच्च़ा फेरा यह्च़ा कंड्रु, अंऊ परमेश्वरे कनिंङ कंड्रीमी थल्जी कुहषी तोह।”
झांह लेह गेह दुह कवचि कताब लेहपच़ी च़रतिगा अंऊ स्वर्गदूते च़ुमसी तहरे दंङ दोबि ज़े च़रतिगा। दंङ हेले रिंङ दिऊ स्वाद याहमाह ठ्रोह मीठे तोहई, पर अपेहल गेह दिबी चङें च़रतिगा, दंङ गिऊ खोकटुंङ टेहषी शुहबी लेहती।
दंङ यह्च़ा गिह्बी पक्च़िमी थल्जी इच्च़ा डंडा रें च़रति दंङ परमेश्वरे गिह्बी हुकुम रेंई, “ईला गिऊ ए वेदी ओ नाप लेहप्तु, दंङ दुह मीहतु गिनती लोह अंऊ दोर्तिंङ गिऊ अराधना लहज़ातोर।”
दंङ भत्ते मीहरे, खानदानो, भाषाओ, दंङ जातितु बिचंङ दुह झुह्ट गवाह तु लाश तिंङ साढ़े षुमु ध्याड़ा तचेक खंड्रा बंङज़ोर, पर दोरे अतिंङ ला दुह लाश पथेक्च़िमी हुकुम रमोर।
दंङ गेह अई इच्च़ा स्वर्गदूता बि सर्गो टोईच़ी फन्ज़ि तंङरिगा। दुह स्वर्गदूते दुह रूठे खबर कुरच़ा तोहई अंऊ अपेहल ला माह लेहक्सा, दोई संसारा रिंङ बंङज़ा मीहतु, हर इच्च़ा देश, हर इच्च़ा गोत्र दंङ भत्ते पाहठी भाषा रिंङ दिऊ घोषणा लहरिर।
दोतु बिचंङ ङा ता तुहई ए सिए इलजी तोतोर। दितु बिचंङ इच्च़ा हेंतेग रज्ज़ा तोह; दंङ थल मुखंङ दुह हेंतेग तचेक अंज़े माह। पर अपेहल दुह अपतो, दंङ दुह सिर्फ थोड़े टेमो थल्जी राज लोहतो।
दुह सा डे अंऊ केई तुहई खांहषी तरेर, दुह सा रज्ज़ा तिंङ दर्शाएच़ा अंऊ दोच़ी हेंतेग राज लहज़ी शुरू लहसी माह। दुह सा रज्ज़ा तिंङ दुह घ्वंणा रंङ साते ठ्रोका शुहचे राज लहज़िमी हुकुम तोह, पर दोतु राज सिर्फ थोड़े टेमो थल्जी शोतो।
स्वर्गदूते गिऊ हखा दि ला कुई: “अंऊ महस बेंडी केई तुहई तंङसी तातन, अंऊ दोऊ टोईच़ी दुह कुकम लहज़ा मेच़िमी बंङज़ा तोहई, दुह भत्ते संसारो मीहतिंङ, रे देशो मीहतिंङ ए महस पाहठी भाषा बि कंड्रा।”
दंङ दोरे दि खरकोई गीत कुट्री लेहतिर, “कांह दि कताब मुहर थक्च़िमी ए दिबी युप्च़िमी जोगे तोतोन; छना कुचे कनिंङ बलिदान लहसी शुह। कनु शुहई अंऊ बहाएक्सी तोहई, मीहतिंङ छुड़ाके च़रति ताकि दोरे परमेश्वरो मीहरे बणेंके योर। दिरे मीहरे भत्ते गोत्र, भत्ते भाषा, भत्ते ठहरि ए भत्ते राज्यो दोरच़ी तोतोर।”