3 दंङ दुह खज़ान्च़ी सोचेकच़ी लेहती, दा गेह छि लोहग? छना कुचे गिऊ मालिक दा गिऊ दोरच़ी खज़ान्च़ी ओ कम दोरच़ी गिह्बी हुंच़े च़रपोतो। मज़दूरी ता गिऊ दोरच़ी शिल्ज़ी मरपोतो; दंङ भीख पेट्री गिह्बी षेहद अपा।
ञोंकल कि दुह ज़िमदारे एनोह भंडारीबि कुहतो, अंऊ भत्ते बे थल मुखंङ कम लहज़िमी अंज़े तोईरे दोतिंङ ए तुहई मुखंङ अंज़े कम लहज़ातिंङ ध्याड़ी रेह च़रतु।
दंङ दोहथल यीशु एनोह चेला तंङ साते यरीहो शहरंङ अति। अपेहल यीशु दोरच़ी य्वाते दंङ दोहरंङ साते मोडे भीड़ तोहई। इच्च़ा काणे मीह भीख पेट्री लेहकी तोहई दोऊ मिन बरतिमाई तोहई दुह तिमाई मिंदंङ मीह ऊ योह तोहई।
“दंङ दुह एनोह सेहमरिंङ सोचेक्च़ी लेहती, ‘गेह छि लोहग? छना कुचे गिऊ दोर तिंङ घेंङौ फसल ठ्रोहका लहज़िमी थल्जी धोंण महस ठहरि माह।’
दंङ साहुकारे खज़ान्च़ी बि बुलाके कुहतो, कांह पाहठी गेह दिह छि थापि लेहकी तोतोग? केई गिऊ ढबाह रंङ साते छि लहतन केई दिऊ लेखा रौं? छना कुचे कांह दिऊ थल खज़ान्च़ी माहकेषोन।”
दंङ लाज़र मिन्दु इच्च़ा गरीब मीह तोहई, अतु भत्ते फुकारिंङ फोलरे, मीहरे रोज दोबि कुरच़ा दुह साहुकारो पेतंङो डेऊढी कछंङ केहच़ी चरच़ातेर।
दंङ झांह शुई कि इच्च़ा ध्याड़ा दुह गरीब मीह सीए इलि, दंङ परमेश्वरो स्वर्गदूता ज़ि दुह कुर्ज़े ञेंहतु बाह-मेमे अब्राहम रंङ साते इज्ज़तदार ठाहरीरिंङ तहरि। दंङ दुह साहुकार मीह लाह सीए इलि दंङ मीहज़ी दुह ला पथेके च़रति।
दा गेह ञेंए केहतग कि गेह छि लोहऊगा; कि अपेहल गेह खज़ान्च़ी ओ कमो दोरच़ी हुंच़े च़रपोर ता मीहरेर गिऊ मदत लोहर।
दोई महसे ध्याड़ा तचेक ताह माह मनेक्ती पर थल मुखंङ सोचेके कुहतो, हालांकि गेह माह परमेश्वरारंङ साते बेवातग, माह अरीआ मीहू परवाह लाहतग;
दंङ दुह मीहू पड़ोसिरे ए ऊहई मीहरेर अच़ि दुह भीख पेट्री तंङसी तहरेर, इदि अईदिरंङ साते कुट्री लेहतिर, “छि दिह दुहए मश्ता अरी भीख पेट्री तोहई?”
दोर्तिंङ मीहरे इच्च़ा मीहबी हपि लेहकी तोईरे अरी जेह्कपिमी बेहच़ी लट्टे तोहई, अतिंङ दोरे हर ध्याड़ा यहुदी मंदिरो ल्वाड़ी ओ दुह पेतंङ ओ कछंङ केहच़ी च़रतिर अतिंङ “सलटे” पेतंङ ला कुट्री दुह यहुदी मन्दिरो ल्वाड़ी अंजा इलज़ा दोतु दोरच़ी भीख पेट्रोतो।
पर हेंतेग अच़ा ते शहरो हखा इला, अच़िया कनिंङ कंङे च़रपोतो, कि कनिंङ छि लेह तोतआ।
ञेंहच़ी थाशातंई कि, कि रें मीहरे केहतु बिचंङ सुस्त चाल ज़ोवातोर, दंङ छिल्ला कम माह लहज़ातोर, पर दोरे लगातार ऊईतु कमरिंङ दखलंदाज़ी लहज़ातोर।