17 पर अतु लाह दोर्तिंङ संसारो टंगा ढबाह तोह दंङ दोई एनोह विशवासी न्वाऊ ज़रुरतो मुक्का दोबि रें दोऊ टोईच़ी तरस लेह माह जुंज़ा, दंङ दोऊ अन्द्रेग परमेश्वरो दाह छना बणेंके बंङज़तो?
दोई दोतिंङ जुबाब रेंई, “अतु कछंङ झुह्ट कुर्ती रे तोह दुह दोतंङ साते अतु कछंङ माह तोद दोबि रें च़रतु, दंङ अतु कछंङ बगत तोह, दुह ला झांह ए लोहू।”
केहच़ी ञेंहतु प्रभु यीशु मसीहू मोह्ड़े दाह ञेंच़ातंई, कि दू साहुकार शुहचे ला केहतु थल्जी गरीब शुहचे इलि ताकि दोऊ गरीब शुहबी रंङ साते केरे साहुकार शुहचे ईलांई।
केरे भलाई लहच़ी ए इदि-अई दिऊ मदत लहज़िमी थल्जी तेयार बंङज़ुंई, छना कुचे परमेश्वर झांह ठ्रोह बलिदाना रंङ साते खुश शवाह।
अगर अरिया विशवासी न्वा ए रिहंङ बि खमज़े तु ज़रूरत शुई ता, दंङ दोतिंङ हर ध्याड़ा बगतो ज़रूरत शुई ता,
दंङ केहतु बिचंङ अरिया दोबि कोहतो, “परमेश्वर केतिंङ आशीष रमतो, केरे च़हषी बंङज़ेंई दंङ कहषी बंङज़ुंई,” पर अंऊ चीज़ारे फुको थल्जी रूठे तोह अगर केरे दोतिंङ माह रमोनि, दंङ दुह शब्दा तु छि फायदा तोह? छल्ले माह।
अगर अच़िया कोहतो, “गेह परमेश्वरारंङ साते दाह तहज़ातोग,” पर एनोह विशवासी न्वा रंङ साते बैर तहरि दंङ दुह हप्साड़ शुह; छना कुचे अच़ि एनोह न्वा रंङ अच़ि दुह तंङसी शुह दाह माह तहच़ा, दंङ दोई परमेश्वरारंङ साते ला अपि दोई तंङसी माह दाह तहच़ि मरपोतो।
अतु दि विशवास तोह कि यीशु ए मसीह शुह, दुह परमेश्वरो कटु शुह। दंङ अरिला बाह परमेश्वरारंङ साते दाह लहज़ा, दंङ दोई दोतंङ साते लाह दाह लोहतो अंऊ परमेश्वरो कटुर शोर।