Ya Xwedayê Îsraêl Xudan! Tu adil î. Îro, hinek ji me ji sirgûnê filitîne û sax mane. Tevî ku heqê kesî tuneye li ber te bisekine, va ye em bi sûcên xwe li ber te disekinin.”
Gava ez li ber te dozê vekim, Tu mafdar î, ya Xudan. Lê bihêle, ez bi te re li ser edaletê bipeyivim. Çima riya xeraban bi xêr e? Her bêbext ji bo çi rihet e?
Çawa min ji bo ji kokê rakirin û hilweşandinê, ji bo xerakirin û tunekirinê û ji bo kirina belayê çavdêrî kiribe, ezê ji bo avakirin û daçikandinê jî wisa li ser wan çavdêriyê bikim.” Ev e gotina Xudan.
Neyarên wê ji me mezintir bûn, Dijminên wê gihîştine rihetiyê. Ji ber zêdebûna gunehên wê, Xudan ew tengijand. Zarokên wê li bin destê dijminan çûne sirgûnê.
“Piştî ku ew dem temam bû, ez Nebûxadnessar, min çavê xwe ber bi ezman ve rakir û hişê min hat serê min. Min pesnê Yê Herî Berz da. Min Yê ku her û her Jîndar bi rûmet û berz kir. “Serweriya wî, serweriya herheyî ye, Padîşahiya wî nifş bi nifş didome.
“Tu dadperwer î, ya Reb! Ji ber ku em ne dilsoz bûn te em avêtin welatên dûr û nêzîk. Em ew Cihûyên ku li wan deran dijîn, şêniyên Orşelîmê, hemû Îsraêlî îro em di nav şermê de ne.