4 Min dît ku beran bi qiloçê xwe li aliyê rojava, li aliyê bakur û li aliyê başûr dixe. Tu heywanî pê nikaribû û kes ji destê wî rizgar nedibû. Her ku diçû beran hêzdartir dibû.
“Wê padîşah li gorî dilê xwe tevbigere. Wê xwe bilind bike, xwe ji her îlahî mezintir bike û tiştên kirêt li dijî Xwedayê Herî Mezin bêje. Heta ku Xwedê xezeba xwe bibarîne, wê bi ser bikeve. Çimkî ya ku biryar daye wê pêk be.
Ji ber mezinahiya ku da wî, hemû gel, milet û ziman jê tirsiyan û li ber wî lerizîn. Wî bixwesta dikuşt, bixwesta sax dihişt. Bixwesta bilind dikir, bixwesta nizim dikir.
Min dît ku ew nêzîkî berên bû, li dijî wî hêç bû, li berên xist û herdu qiloçên wî şikandin. Wî beran li erdê xist, perçiqand. Tu hêza berên tunebû ku li ber xwe bide. Êdî tu kesê ku beran ji destê wî rizgar bike nemabû.
Şêr di nava heywanên çolê de çi be, Şêrê ciwan ê ku gava derbasî nav keriyên pêz dibe, Xwe davêje ser, perçe dike û mecala rizgariyê nade çi be, Wê saxmayiyên ziriyeta Aqûb Ku di nava pir gelan de dimînin, Di nav miletan de wisa bin.
Ew bi qasî gayekî nixurî rewnaq e. Qiloçên wî, wekî qiloçên boxeyekî ne. Wê heta binê dinyayê, Bi wan, gelan birîndar bike. Wisa ne deh hezarên Efrayîm, Wisa ne hezarên Minaşşe.”