Wî ji min re got: “Daniyêlo, zilamê ku gelek jê hatiye hezkirin. Rabe ser lingan û gotinên ku ez ji te re dibêjim fêm bike. Çimkî ez hatim ba te.” Piştî vê gotinê ez bi lerizîn rabûm ser lingan.
Piştre, yekî ku dişibiya kurê mirovan dest da lêvên min. Min devê xwe vekir, ez peyivîm û min ji yê li ber min disekine re got: “Ezbenî, bi vê dîtiniyê re diêşim û nikarim xwe bidim hev.
Bi niyeta xerab wê herdu padîşah li ser sifreyê rûnin û ji hev re derewan bêjin. Lê wê ev yek feyde neke. Çimkî Xwedê biryar daye ku dawiya van tiştan wê kengê bê.
“Di dema dawî de wê Padîşahê Başûr li dijî Padîşahê Bakur şer bike. Wê Padîşahê Bakur bi erebeyên şer, bi hespan, bi gelek gemiyan re wekî bagerê bê. Wekî lehiyê wê bi ser welatan ve bibare û wan wêran bike.
Ez Daniyêl ji halê xwe ketim û bi rojan nexweş mam. Paşê ez baş bûm û min karên padîşah berdewam kirin. Ji ber vê dîtiniyê ez şaş û metel mabûm. Lê min fêm nedikir.
Wê bi gelek kesan re, ji bo heft deman peymaneke saxlem çêke. Lê piştî ku nîvê heft demê derbas bû, wê qurban û pêşkêşiyê rake. Heta biryara wêrankirinê, wê serekê wêranker tiştên kirêt deyne ser beşê jorîn ê Perestgehê.”
Tiştên dîtiniyê li benda dema xwe ya diyarkirî ne, Ew li ser rojên dawî dibêjin û derewan nakin. Bi derengî jî bikevin, li bendê bin, Bêguman wê bibin, wê dereng nemînin.
Ez Yûhenna me, yê ku ev tiştên ha bihîstine û dîtine. Û gava min ew bihîstin û dîtin, ez li ber lingên wî milyaketê ku ev tiştên ha nîşanî min dan, deverû çûm ser çokan, da ku ez biperizim wî.