5 Jinişkave, tiliyên destê mirovekî xuya bûn. Wî li ser dîwarê qesrê nivîsî ku li pêşberî şamdankê bû. Padîşah li destê ku dinivîsî dinihêrî.
Şahiya xeraban kurt e, Şabûna xwedênenasan hema gavek e.
Mirovê gelek caran tê erzşikandin Û dîsa serhişkiyê dike, Wê jinişkave bişikê û şifayê nebîne.
Padîşahê Babîlê xebera wan bihîst Û destê wî sist bû. Wekî jina ber zarokan, Êş û tengasiyê ew girt.
Hê gotin di devê wî de bû, ji ezmanan dengek hat: “Ya Nebûxadnessarê Padîşah, padîşahî ji te hat standin.
Ev gotina li ser Nebûxadnessar tam di wê saetê bi cih bû. Wan ew ji nav mirovan avêtin. Wekî dewaran giya xwar. Bedena wî bi xunava ezmanan şil bû. Porê wî wekî sîxên teyran, neynûkên wî wek napên çivîkan dirêj bûn.
Falbaz û zilamên şehreza anîn ba min ku vê nivîsê bixwînin û şirove bikin lê wan nikaribû.
Wan şerab vexwar û pesnê îlahên zêrîn, zîvîn, tûncîn, darîn, kevirîn û hesinî dan.
Wê gavê rûyê padîşah çilmisî, fikrên wî ew tirsand, movika pişta wî sist bû û çokên wî lerizîn.
Hemû şehrezayên padîşah ketin hundir lê wan nikaribû nivîsê bixwînin û şirove bikin.
Seneda deynên me ya ku bi qeydeyan li hember me bû, xîş kir, li xaçê xist û ji holê rakir.