27 Padîşahê min, bila şîreta min ji bo te xweş be: Bi kirinên rast, gunehên xwe û bi alîkariya ketiyan, xerabiyên xwe bişikêne û dev ji wan berde. Bi vî awayî belkî rihetiya te bê dirêjkirin.”
“Ahav çawa li ber min nizim bû te dît? Madem li ber min nizim bû, ezê di rojên wî de xerabiyê neşînim. Lê ezê di rojên kurê wî de xerabiyê bişînim ser mala wî.”
Çimkî wî got: “Min her tiştî bi hêza destê xwe Û şehrezayiya xwe kir. Çimkî ez fêmdar im. Min sînorên miletan rakirin, Min xezîneyên wan şelandin Û min bi mêrxasî padîşah ji ser têxt xistin.
“Çimkî tu bi xerabiya xwe ewle bûyî. Te got: ‘Tu kes min nabîne.’ Zanîn û şehrezabûna te tu şaş kirî. Loma te di dilê xwe de got: ‘Ez heme û ji xeynî min yeka din tuneye.’
“Ya jina kêf û zewqê ku di ewlehiyê de rûdine Û di dilê xwe de dibêje: ‘Ez heme Û ji xeynî min, yeka din tuneye. Ezê jinebî nemînim Û windabûna zarokan nebînim’ Niha bibihîze!
Va ye bajarê ku şahiyê dikir Û difikirî ku di ewlehiyê de ye! Ev e bajarê di dilê xwe de dibêje: “Ez heme û ji bilî min kes tuneye.” Çawa bû wêraneyek Û cihekî razanê yên heywanan! Her kesê di ber re derbas dibe Wê bifîkîne û jê re tewtew bike.
Û çaxê ew li ser rastdariyê, li ser xwegirtinê û li ser dîwana ku wê bê peyivî, Felîks tirsiya û got: «Tu niha here, çaxê ez demeke xweşkeys bibînim, ezê gazî te bikim.»
Lê min pêşî ji yên li Şamê re, piştre ji yên li Orşelîmê û ji yên li tevahiya diyarê Cihûstanê re û ji miletan re jî da zanîn ku divê ew tobe bikin, li Xwedê bizivirin û kirinên ku li tobekirinê tên, bikin.
Îcar, ji ber ku em dizanin tirsa Xudan çi ye, em dixwazin baweriya mirovan bînin. Em ji Xwedê ve eşkere ne û hêviya min heye ku em ji wijdana we ve jî eşkere ne.
Gava roj diçe ava, tê esse gerewa te jê standiye lê vegerînî. Wê bi ebayê xwe razê û ji bo te dua bike. Wî çaxî wê ev yek, li pêş Xwedayê te Xudan ji te re wekî rastiyê bê hesibandin.