Kî çû ezmanan û dîsa berjêr hat? Kê bayê di kulma xwe de civand? Kê av bi xiftanekî pêça? Kê tevahiya binê dinyayê danî? Navê wî çi ye? Navê kurê wî çi ye? Gelo tu zanî?
Gava tu di avan re derbas bibî, Ezê bi te re bim. Gava tu di çeman re derbas bibî jî, Wê di ser te re neqelibin. Gava tu di nav êgir re derbas bibî, Tê neşewitî û wê pêta êgir te neşewitîne.
Nebûxadnessarê Padîşah şaş ma û jinişkave rabû ser xwe. Ji şêwirmendên xwe re got: “Ma kesên ku me avêtin nav êgir, ne sê kes bûn?” Şêwirmendan got: “Bêguman, ya padîşah!”
Li ser vê yekê Nebûxadnessar got: “Pesin ji Xwedayê Şadrak, Mêşak û Eved-Nego re! Wî milyaketê xwe şand û xulamên xwe yên ku pê ewle ne rizgar kir. Ew li dijî emrê min rabûn û canê xwe avêt xeterê ku ji Xwedayê xwe pê ve xulamiya îlahekî nekin û neperizin.
Padîşah gelek şa bû û emir kir ku Daniyêl ji çala şêran derînin. Daniyêl ji çalê derxistin, tu birînek di canê wî de tunebû. Çimkî wî xwe spartibû Xwedayê xwe.
Milyaket lê vegerand û got: «Ruhê Pîroz wê bê ser te û tê bikevî bin hêza siya wî Yê Herî Berz. Ji ber vê yekê wê ji wî pîrozê ku wê ji te çêbe re Kurê Xwedê bê gotin.