16 Piştre, yekî ku dişibiya kurê mirovan dest da lêvên min. Min devê xwe vekir, ez peyivîm û min ji yê li ber min disekine re got: “Ezbenî, bi vê dîtiniyê re diêşim û nikarim xwe bidim hev.
Lê Mûsa ji Xudan lava kir û got: “Ezbenî ya Reb! Ne duh, ne pêr û ne jî, ji dema tu ji xulamê xwe re dibêjî heta niha, ez ne zilamê peyivînê me. Zimanê min giran e.”
Daniyêlê ku navekî wî yê din jî Bêlteşassar e, demekê şaş ma û fikrên wî ew tirsandin. Li ser vê yekê padîşah got: “Ya Bêlteşassar, bila xewn û şiroveya wê te netirsîne.” Bêlteşassar bersiv da û got: “Ezbenî, xwezî kesên ji te nefret dikin, ev xewn bidîtana û şiroveya wê jî bihata serê dijminên te.
Ez Daniyêl ji halê xwe ketim û bi rojan nexweş mam. Paşê ez baş bûm û min karên padîşah berdewam kirin. Ji ber vê dîtiniyê ez şaş û metel mabûm. Lê min fêm nedikir.
Gîdyon got: “Ax ezbenî, heke Xudan bi me re ye, çima ev hemû tişt hatin serê me? Ka kerametên bav û kalên me ji me re digotin? Ma wan ji me re negot: ‘Xudan em ji Misrê deranîn?’ Lê Xudan niha dev ji me berda. Wî em dan destê Mîdyaniyan.”
Gîdyon got: “Ax ezbenî! Ez bi çi gelê Îsraêl rizgar bikim? Malbata min, li nav Minaşşeyiyan, malbata herî belengaz e û ez jî kurê herî biçûk ê bavê xwe me.”