4 Divê ev xort bêqisûr û lihevhatî bin, di her mijarê de zana û şehreza bin, guhê wan li ser hînbûnê be. Wê di qesrê de xizmet bikin û ziman û nivîsandina Kildanî hîn bibin.
Êlyaqîm, Şevna û Yoah ji fermandar re got: “Em lava dikin ji van xulamên xwe re bi zimanê aramî bêje, çimkî em bi vî zimanî dizanin. Bi me re bi zimanê îbranî nepeyive. Gelê li ser dîwêr guhdariya me dike.”
Ya Mala Îsraêl! Ezê ji dûrî ve Miletekî bînim ser we.” Ev e gotina Xudan. “Ew miletekî domdar, miletekî qedîm e, Miletekî ku tu bi zimanê wî nizanî Û ya ku dibêje, fêm nakî.
Wan bersiva padîşah da û got: “Kesê ku bikaribe vê daxwaza padîşah pêk bîne li dinyayê tuneye. Tu padîşah, tu efendî yan serwerekî ji sêrbaz, ji falbaz an ji stêrnasekî tiştekî wiha nexwestiye.
Li welatê te zilamek heye ku ruhê îlahên pîroz pê re ye. Di dema kalikê te Nebûxadnessar de bi feraset, pêşbînî û şehrezabûna xwe ya îlahî dihat naskirin. Kalikê te Nebûxadnessarê Padîşah ew wek serekê sêrbaz, falbaz û stêrnasan tayîn kiribû.
Wî bi dengekî bilind gazî kir ku ew falbaz, stêrnas û şehrezayên Babîlê bînin. Wî ji şehrezayên Babîlê re got: “Kî ji we vê nivîsê bixwîne û şirove bike, wê kincên binevşî lê bê kirin, gerdeniyeke zêrîn bikeve stû. Wê ew bibe serwerê welêt ê sisêyan.”
Wî ji Zevah û Salmunna re got: “Zilamên ku we li Tavorê kuştin mirovên çawa bûn?” Wan got: “Tu çawa bî, ew jî wisa bûn. Dirûvê zarokên padîşahan bi her yekî ji wan diket.”