Gava rûniştin ku xwarina xwe bixwin, wan serê xwe rakir û dît ku karwanekî Îsmaîliyan ji aliyê Gîladê ve tê. Deveyên wan bi benîşt, melhem û mûr barkirî bûn. Ew diçûn Misrê.
Li ser vê yekê Yehoaşê Padîşahê Îsraêlê ji Amatsyayê Padîşahê Cihûdayê re xeber şand û got: “Deviyeke li Lubnanê, ji dara sedrê ya Lubnanê re xeber şand û got: ‘Keça xwe bide kurê min.’ Lê heywanekî çola Lubnanê di ser deviyê re derbas bû û ew perçiqand.
Milyaketê Xudan got: ‘Naletê li Mêrozê bînin, Naleta giran li ser şêniyên wê be. Çimkî ew nehatin alîkariya Xudan, Li dijî zordaran, ew nehatin alîkariya Xudan.’
Gava hat ba gelê Sûkkotê, Gîdyon got: “We ji min re got: ‘Ma te Zevah û Salmunna dîl girtin ku em nên bidin zilamên te’ û we tinazê xwe bi min kir. Va ne Zevah û Salmunna!”
Gava ew gihîştin Sûkkotê, wî ji gelê bajêr re got: “Ji kerema xwe sominên nên bidin mirovên min, westiya ne. Ez didim pey Zevah û Salmunnayê padîşahên Mîdyaniyan.”